zondag 30 december 2012
Hosanna
Een wijdverbreid misverstand betreft de opvatting dat de muziek van Bach zware kost is. Neem nu het zwierige Hosanna in B minor mass 21, waarbij je al luisterend visioenen voor ogen krijgt van een in polonaise wild om het doopvont dansende bisschop, de habijt half los zwabberend om het lijf, rode neus en op het zalige leven proostend. De tinnen kelk met rode wijn hoog boven de bezwete corpus. De godsvruchtige misdienaren met opgeheven gevouwen handen in een kring om hem heen en al even zo opgezweept dansend door het prachtige engelen en hoorngeschal dat door de kathedraal klinkt. Zo mooi kan Bach dus zijn.
vrijdag 21 december 2012
GroenLinks en het statiegeld op PET flessen.
Op 27 november jongstleden werd de fractie van GroenLinks door één van onze leden opmerkzaam gemaakt op de mogelijke verdwijning van het statiegeld op PET flessen. Indien de gemeenten in Nederland op uiterlijk 11 december 2012 niet hadden aangegeven dat zij het statiegeld in stand wilden houden dan zou automatisch een convenant tussen de overkoepelende organisatie van gemeenten de VNG en de verpakkingsindustrie van kracht gaan worden, waarbij het statiegeld op de PET flessen zal worden afgeschaft. Dit terwijl in 2011 de gemeenten in meerderheid nog voor een uitbreiding van het statiegeld waren omdat zij van mening waren dat dit ook voor de kleinere formaten plastic flesjes zou moeten worden ingevoerd. Dit om het huidige problematiek van zwerfvuil binnen hun verzorgingsgebieden beheersbaar te kunnen houden.
Omdat het GroenLinks van oudsher in de genen zit om op te komen voor alles wat kwetsbaar is, zijn wij van mening dat statiegeld een effectief middel is om te voorkomen dat moeilijk afbreekbare flessen in ons milieu en onze natuur terecht gaan komen. Immers bij de consument blijft door het betaalde statiegeld de prikkel aanwezig om de lege flessen weer terug te brengen naar de winkel om het reeds betaalde onderpand weer terug te ontvangen.
Aangezien er geen vergadering van de gemeenteraad tussen de 28e november en de finale datum van 11 december gepland stond, heeft GroenLinks de BMR commissievergadering van 4 december 2012 aangegrepen om het standpunt van het college van B&W hierin te vernemen en de mening van de overige politieke fracties te peilen. Verantwoordelijk wethouder v/d Aker gaf hierbij aan dat het college nog geen officieel standpunt had ingenomen maar dat zij van mening was dat er met het convenant met de verpakkingsindustrie ingestemd zou moeten worden. Via het systeem van de gescheiden inzameling van huisvuil zouden de PET flessen niet in het milieu terecht komen en bovendien zou de gemeente een vergoeding gaan ontvangen voor deze inzameling via de grijze vuilcontainer,
De overige politieke fracties waren, net als de fractie van GroenLinks tot voor kort nog was geweest, niet op de hoogte van het af te sluiten convenant met de verpakkingsindustrie en de al snel naderende finale datum van 11 december, tot waarop de gemeenten uiterlijk konden reageren naar de VNG. De meerderheid gaf in de commissievergadering aan zich te kunnen vinden in de mening van de wethouder. Slechts enkele partijen gaven aan dat zij met ons het systeem van statiegeld prevaleren boven het systeem van gescheiden inzameling voor PET flessen. De realiteit is dat de gemeente Oldambt echter heeft ingestemd met het convenant tussen de VNG en de verpakkingsindustrie.
De fractie van GroenLinks vindt dit erg jammer en had liever gezien dat deze kwestie tijdig geagendeerd was geworden in de commissie BMR en daarna was doorgezet ter besluitvorming in de gemeenteraad. Wij vrezen dat met het instemmen met het convenant een statiegeldregeling voor ook de kleinere flesjes verder weg is dan ooit. Voor het reduceren van het zwerfvuil dat daarmee in ons milieu en natuur terecht komt is dit echt een gemiste kans. Bovendien zijn de grijze vuilcontainers nu al krap bemeten om al het huisvuil van 14 dagen in kwijt te kunnen. Als daar ook nog de volumineuze lege PET flessen, die een gemiddeld gezin verbruikt, bij in moeten dan vrezen wij het ergste. Ook dan bestaat er het risico dat deze flessen, die inmiddels voor de consument geen waarde meer vertegenwoordigen, alsnog gaan zwerven in ons milieu.
Omdat het GroenLinks van oudsher in de genen zit om op te komen voor alles wat kwetsbaar is, zijn wij van mening dat statiegeld een effectief middel is om te voorkomen dat moeilijk afbreekbare flessen in ons milieu en onze natuur terecht gaan komen. Immers bij de consument blijft door het betaalde statiegeld de prikkel aanwezig om de lege flessen weer terug te brengen naar de winkel om het reeds betaalde onderpand weer terug te ontvangen.
Aangezien er geen vergadering van de gemeenteraad tussen de 28e november en de finale datum van 11 december gepland stond, heeft GroenLinks de BMR commissievergadering van 4 december 2012 aangegrepen om het standpunt van het college van B&W hierin te vernemen en de mening van de overige politieke fracties te peilen. Verantwoordelijk wethouder v/d Aker gaf hierbij aan dat het college nog geen officieel standpunt had ingenomen maar dat zij van mening was dat er met het convenant met de verpakkingsindustrie ingestemd zou moeten worden. Via het systeem van de gescheiden inzameling van huisvuil zouden de PET flessen niet in het milieu terecht komen en bovendien zou de gemeente een vergoeding gaan ontvangen voor deze inzameling via de grijze vuilcontainer,
De overige politieke fracties waren, net als de fractie van GroenLinks tot voor kort nog was geweest, niet op de hoogte van het af te sluiten convenant met de verpakkingsindustrie en de al snel naderende finale datum van 11 december, tot waarop de gemeenten uiterlijk konden reageren naar de VNG. De meerderheid gaf in de commissievergadering aan zich te kunnen vinden in de mening van de wethouder. Slechts enkele partijen gaven aan dat zij met ons het systeem van statiegeld prevaleren boven het systeem van gescheiden inzameling voor PET flessen. De realiteit is dat de gemeente Oldambt echter heeft ingestemd met het convenant tussen de VNG en de verpakkingsindustrie.
De fractie van GroenLinks vindt dit erg jammer en had liever gezien dat deze kwestie tijdig geagendeerd was geworden in de commissie BMR en daarna was doorgezet ter besluitvorming in de gemeenteraad. Wij vrezen dat met het instemmen met het convenant een statiegeldregeling voor ook de kleinere flesjes verder weg is dan ooit. Voor het reduceren van het zwerfvuil dat daarmee in ons milieu en natuur terecht komt is dit echt een gemiste kans. Bovendien zijn de grijze vuilcontainers nu al krap bemeten om al het huisvuil van 14 dagen in kwijt te kunnen. Als daar ook nog de volumineuze lege PET flessen, die een gemiddeld gezin verbruikt, bij in moeten dan vrezen wij het ergste. Ook dan bestaat er het risico dat deze flessen, die inmiddels voor de consument geen waarde meer vertegenwoordigen, alsnog gaan zwerven in ons milieu.
vrijdag 30 november 2012
Herinnering aan Vanessa
Het moet halverwege de jaren tachtig zijn geweest dat ik in gesprek raakte met de man die de afgelopen dagen steeds door de toegangspoort van het Gemeentelijk Handels Entrepot naar binnen kwam om te gaan werken op het oude zendschip dat in het dok, achter de drijvende boom aan de kade lag. Wat gaat er met het schip gebeuren, vroeg ik aan hem. Verbouwen, antwoordde de man, Hij ligt hier in verband met een belastingschuld van de vorige eigenaar. Er is uiteindelijk beslag op gelegd, openbaar verkocht en nu is ie van mij. Ik ga er een drijvende discotheek van maken, vertelde de nieuwe eigenaar van de legendarische thuisbasis van Radio Veronica mij.
Onze gesprekken intensiveerden gedurende de verbouwing in het Amsterdamse entrepotdok. Het monde uiteindelijk uit in een persoonlijke uitnodiging om bij de feestelijke opening van de discotheek in Lelystad, mijn woonplaats destijds, aanwezig te zijn. De enveloppe, vol met serpetine-snippers, zorgde voor de nodige rommel op de vloer, en twee weken later gingen L en ik naar de opening. Hoogwaardigheidsbekleders van brandweer en gemeente, waaronder de toenmalige burgemeester Han Gruyters, God hebbe zijn ziel, verdrongen zich om de rondborstige Vanessa, die in die dagen met het hitje 'Up side down' haar eerste schreden had gezet op het pad naar het bekende Nederlanderschap.
We voelden ons als een kat in een vreemd pakhuis maar het schouwspel rondom de zangeres die met een kanonschot de opening zou gaan verzorgen maakte veel goed. Op een gegeven moment stond ze in onze directe omgeving. Ik draaide mij naar haar om en trok de stoute schoenen aan en zei tegen haar: Weet je dat je hier in Lelystad bent vernoemd? Nee, zei ze, is dat zo? Ja, hernam ik het woord. In één van onze stadswegen liggen twee steile bulten achter elkaar, die noemen ze hier de Vanessa-bulten. Ze keek mij met verbijstering en toenemende ergernis aan en draaide zich vervolgens van mij af.
Het werd tijd om naar huis terug te gaan.
Nu een kleine dertig jaar later, is het schip na vele omzwervingen gisteren aangekomen in de stad Groningen, alwaar het zwaar roestige en gehavende schip weer in haar oude staat zal worden gebracht. De discotheek die in Amsterdam werd ingebouwd en waarvan ik de eerste opening heb mogen meemaken wordt er in de komende tijd weer uitgehaald en vervangen door nieuwe studioruimtes waarmee een multimediabedrijf de komende tijd haar geld denkt te gaan verdienen.
Voor mij toch een beetje een feest van herkenning met dank aan Vanessa.
Onze gesprekken intensiveerden gedurende de verbouwing in het Amsterdamse entrepotdok. Het monde uiteindelijk uit in een persoonlijke uitnodiging om bij de feestelijke opening van de discotheek in Lelystad, mijn woonplaats destijds, aanwezig te zijn. De enveloppe, vol met serpetine-snippers, zorgde voor de nodige rommel op de vloer, en twee weken later gingen L en ik naar de opening. Hoogwaardigheidsbekleders van brandweer en gemeente, waaronder de toenmalige burgemeester Han Gruyters, God hebbe zijn ziel, verdrongen zich om de rondborstige Vanessa, die in die dagen met het hitje 'Up side down' haar eerste schreden had gezet op het pad naar het bekende Nederlanderschap.
We voelden ons als een kat in een vreemd pakhuis maar het schouwspel rondom de zangeres die met een kanonschot de opening zou gaan verzorgen maakte veel goed. Op een gegeven moment stond ze in onze directe omgeving. Ik draaide mij naar haar om en trok de stoute schoenen aan en zei tegen haar: Weet je dat je hier in Lelystad bent vernoemd? Nee, zei ze, is dat zo? Ja, hernam ik het woord. In één van onze stadswegen liggen twee steile bulten achter elkaar, die noemen ze hier de Vanessa-bulten. Ze keek mij met verbijstering en toenemende ergernis aan en draaide zich vervolgens van mij af.
Het werd tijd om naar huis terug te gaan.
Nu een kleine dertig jaar later, is het schip na vele omzwervingen gisteren aangekomen in de stad Groningen, alwaar het zwaar roestige en gehavende schip weer in haar oude staat zal worden gebracht. De discotheek die in Amsterdam werd ingebouwd en waarvan ik de eerste opening heb mogen meemaken wordt er in de komende tijd weer uitgehaald en vervangen door nieuwe studioruimtes waarmee een multimediabedrijf de komende tijd haar geld denkt te gaan verdienen.
Voor mij toch een beetje een feest van herkenning met dank aan Vanessa.
woensdag 7 november 2012
Ter overdenking: positief koopkracht effect
Nadat hem de fles wijn was uitgereikt, sprak de gastspreker van die avond zijn dank uit en maakte en passant een opmerking naar het organiserend bestuur, dat hij gewend was zijn eigen wijnen net iets duurder te drinken. Maar de wijn die u gegeven is, is van een zeer respectabele kwaliteit, verontschuldigde de secretaris zijn aankoop. Dat is ook niet het punt, mijn waarde heer, hervatte de gastspreker zijn betoog. Doorgaans schaf ik mijzelf de wijn aan maar tot mijn genoegen ontvang ik deze fles mooie rode wijn gratis van u. Vandaar mijn opmerking dat ik gewend ben mijn eigen wijnen duurder te drinken.
maandag 5 november 2012
Wetenschapsfraude
Nu er vandaag nog meer gevallen van wetenschapsfraude van D.Stapel naar boven zijn gekomen, herinnerde dat mij aan een klein artikeltje over de schilder Antonio Fomez van Umberto Eco, dat volgens de inzichten van het hedendaagse citationisme, geen enkele twijfel met zich mee kan brengen omtrent de waarheid daarvan.
Om de lezer ( over het begrip 'lezer' vgl. D.Coste, ' Three concepts of the reader and their contribution to a theory of literary texts', Orbis literarum 34, 1880; W.Iser, Der Akt des Lesens, München, 1976; U. Eco, Lector in tabula, Milaan, 1979; G.Prince, 'Introduction á l'étude du narrataire' Poétique 14, 1973; M.Nojgaard, Le lectuur te Le critique, Degrés 21, 1980) wat nieuwe ideeën aan de hand te doen ( vgl. B.Croce, Estetica come scienza dell'espressione e linguistica generale, Bari, 1902; H.Bergson, Oeuvres, Edition du Centenaire, Parijs, 1963; E.Husserl, Ideen zu einder reinen Phänomenologie und phänomenologischen Philosophie, Den Haag, 1950) over de schilderkunst (over het begrip 'schilderkunst' vgl. Cennino Cennini, Trattato della pittura; Bellori, Vite d'artisti; Vasari, Le Vite; Trattari d'arte della Cincquecento, bezorgd door P.Barocchi, Bari, 1960; Lomazzo, Trattato dell'arte della pittura; Baldinucci, Vocabolario toscano dell'arte del disegno, S.van Hoogstraten, Inleyding tot de Hooge Schoole der Schilderkunst, 1678, VIII,I, pp 279 e.v.; L.Dolce, Dialogo della pittura; Zuccari, Idea de pittori) van Antonio Fomez (vgl. voor een algemene bibliografie G. Pedicini, Fomez, Milaan, 1980, met name pp 60-90) zou ik een analyse moeten trachten te geven (vgl. H.Putnam, 'The analytic and the synthetic' in Mind, Language and Reality 2, Londen-Cambridge, 1975; M. White (red.), The Age of Analysis, New York, 1955) die absoluut onschuldig en onbevooroordeeld (vgl. J.Piaget, La répresentation du monde chez l'enfant, Parijs, 1955; G.Kanizsa, Grammatica del vedere, Bolonga, 1981) van vorm is (vgl. W.Köhler, Gestalt Psychology, New York, 1947; P. Guillaume, La psychologie de la forme, Parijs, 1937). Maar dat is een heel ding (over het Ding an sich vgl. I.Kant, Kritik der reinen Vernunft, 1781-1787) in deze post-moderne (vgl. vgl. ((vgl. (((vgl. vgl. )))))) wereld ( vgl. Aristoteles, Metafysica). En daarom zeg ik dus maar niets (vgl. Sarte, L'être et le néant, Parijs, 1943). Rest de stilte (Wittgenstein, Tractatus, 7). Sorry, andere ( vgl. J.Lacan, Ecrits, Parijs, 1966) keer (vgl. Violet-le-Duc, Opera omina) beter.
Om de lezer ( over het begrip 'lezer' vgl. D.Coste, ' Three concepts of the reader and their contribution to a theory of literary texts', Orbis literarum 34, 1880; W.Iser, Der Akt des Lesens, München, 1976; U. Eco, Lector in tabula, Milaan, 1979; G.Prince, 'Introduction á l'étude du narrataire' Poétique 14, 1973; M.Nojgaard, Le lectuur te Le critique, Degrés 21, 1980) wat nieuwe ideeën aan de hand te doen ( vgl. B.Croce, Estetica come scienza dell'espressione e linguistica generale, Bari, 1902; H.Bergson, Oeuvres, Edition du Centenaire, Parijs, 1963; E.Husserl, Ideen zu einder reinen Phänomenologie und phänomenologischen Philosophie, Den Haag, 1950) over de schilderkunst (over het begrip 'schilderkunst' vgl. Cennino Cennini, Trattato della pittura; Bellori, Vite d'artisti; Vasari, Le Vite; Trattari d'arte della Cincquecento, bezorgd door P.Barocchi, Bari, 1960; Lomazzo, Trattato dell'arte della pittura; Baldinucci, Vocabolario toscano dell'arte del disegno, S.van Hoogstraten, Inleyding tot de Hooge Schoole der Schilderkunst, 1678, VIII,I, pp 279 e.v.; L.Dolce, Dialogo della pittura; Zuccari, Idea de pittori) van Antonio Fomez (vgl. voor een algemene bibliografie G. Pedicini, Fomez, Milaan, 1980, met name pp 60-90) zou ik een analyse moeten trachten te geven (vgl. H.Putnam, 'The analytic and the synthetic' in Mind, Language and Reality 2, Londen-Cambridge, 1975; M. White (red.), The Age of Analysis, New York, 1955) die absoluut onschuldig en onbevooroordeeld (vgl. J.Piaget, La répresentation du monde chez l'enfant, Parijs, 1955; G.Kanizsa, Grammatica del vedere, Bolonga, 1981) van vorm is (vgl. W.Köhler, Gestalt Psychology, New York, 1947; P. Guillaume, La psychologie de la forme, Parijs, 1937). Maar dat is een heel ding (over het Ding an sich vgl. I.Kant, Kritik der reinen Vernunft, 1781-1787) in deze post-moderne (vgl. vgl. ((vgl. (((vgl. vgl. )))))) wereld ( vgl. Aristoteles, Metafysica). En daarom zeg ik dus maar niets (vgl. Sarte, L'être et le néant, Parijs, 1943). Rest de stilte (Wittgenstein, Tractatus, 7). Sorry, andere ( vgl. J.Lacan, Ecrits, Parijs, 1966) keer (vgl. Violet-le-Duc, Opera omina) beter.
woensdag 24 oktober 2012
GroenLinks houdt vast aan Winschoten als ziekenhuislocatie.
De GroenLinks-fractie in het Oldambt is onaangenaam verrast over het vroegtijdig naar buiten gebracht resultaat met betrekking tot de toekomstige vestigingsplaats van een nieuw ziekenhuis voor Noord en Oost Groningen. Terwijl het officiële rapport nog moet worden uitgebracht en in de loop van volgende week wordt verwacht, worden de geesten, volgens fractielid Herman Folkerts nu al rijp gemaakt voor een nieuw ziekenhuis in Zuidbroek.
Het bevreemdt ons overigens niet dat Zuidbroek als gewenste vestigingsplaats uit de bus komt, aldus Folkerts. Zuidbroek is vanaf het begin de voorkeurslocatie geweest van het OZG. Het Provinciale Omgevingsplan staat echter de bouw van een ziekenhuis in Zuidbroek niet toe. Het lijkt er nu op dat het bestuur van het OZG, samen met verzekeraar Menzis en het UMCG, als opdrachtgever voor het nieuwe rapport, alsnog via een omweg de gedroomde vestigingsplaats Zuidbroek naar voren wenst te schuiven.
Zuidbroek is kennelijk de meest gewenste locatie vanuit het verlenen van ziekenhuiszorg in onze regio maar dit is volgens Folkerts een te beperkte voorstelling van zaken. De toekomstige vestigingsplaats moet niet alleen vanuit het gezichtspunt van zorg worden bekeken maar vanuit een veel breder blikveld. Ook de afweging of het verstandig is om zo’n belangrijke voorziening als een ziekenhuis uit de tweede gemeente van de provincie weg te halen en de schrijnende gevolgen daarvan op een door bevolkingskrimp geplaagde stad als Winschoten moeten in de totale beschouwing worden meegewogen. Dat het UMCG nu kennelijk powerplay wenst te spelen door aan te geven dat alleen Zuidbroek in een toekomstige samenwerking met haar bespreekbaar is, doet daar volgens GroenLinks niets aan af.
Voorlopig vertrouwt de fractie van GroenLinks nog steeds op het vastgestelde vestigingsbeleid rondom het ziekenhuis in het Provinciale Omgevingsplan en de daarop gebaseerde omgevingsverordening. Die laten de plannen van vestiging in Zuidbroek niet toe. De fractie zal de ontwikkelingen met argusogen blijven volgen en sluit, indien nodig ook eventuele acties in de toekomst niet uit.
Het bevreemdt ons overigens niet dat Zuidbroek als gewenste vestigingsplaats uit de bus komt, aldus Folkerts. Zuidbroek is vanaf het begin de voorkeurslocatie geweest van het OZG. Het Provinciale Omgevingsplan staat echter de bouw van een ziekenhuis in Zuidbroek niet toe. Het lijkt er nu op dat het bestuur van het OZG, samen met verzekeraar Menzis en het UMCG, als opdrachtgever voor het nieuwe rapport, alsnog via een omweg de gedroomde vestigingsplaats Zuidbroek naar voren wenst te schuiven.
Zuidbroek is kennelijk de meest gewenste locatie vanuit het verlenen van ziekenhuiszorg in onze regio maar dit is volgens Folkerts een te beperkte voorstelling van zaken. De toekomstige vestigingsplaats moet niet alleen vanuit het gezichtspunt van zorg worden bekeken maar vanuit een veel breder blikveld. Ook de afweging of het verstandig is om zo’n belangrijke voorziening als een ziekenhuis uit de tweede gemeente van de provincie weg te halen en de schrijnende gevolgen daarvan op een door bevolkingskrimp geplaagde stad als Winschoten moeten in de totale beschouwing worden meegewogen. Dat het UMCG nu kennelijk powerplay wenst te spelen door aan te geven dat alleen Zuidbroek in een toekomstige samenwerking met haar bespreekbaar is, doet daar volgens GroenLinks niets aan af.
Voorlopig vertrouwt de fractie van GroenLinks nog steeds op het vastgestelde vestigingsbeleid rondom het ziekenhuis in het Provinciale Omgevingsplan en de daarop gebaseerde omgevingsverordening. Die laten de plannen van vestiging in Zuidbroek niet toe. De fractie zal de ontwikkelingen met argusogen blijven volgen en sluit, indien nodig ook eventuele acties in de toekomst niet uit.
Een voltooid gesprek
Denken is een gesprek,
dat je ziel met zichzelf voert
over het onderwerp van haar bespiegelingen.
De denkende ziel doet niet anders
dan een gesprek voeren,
ze legt zichzelf daarbij vragen voor
en geeft antwoorden,
ze bevestigt en ontkent.
Wanneer ze tot een besluit is gekomen,
- geleidelijk of door
een plotselinge ontwikkeling-
en ze daaraan
zonder te twijfelen vasthoudt,
kunnen we dit
als haar inzicht beschouwen.
Zodoende is inzicht verwerven
een gesprek voeren
en inzicht een voltooid gesprek
dat niet hardop met een ander
maar in stilte met jezelf is gehouden.
Muurtekst in het PostPlaza te Leeuwarden
dat je ziel met zichzelf voert
over het onderwerp van haar bespiegelingen.
De denkende ziel doet niet anders
dan een gesprek voeren,
ze legt zichzelf daarbij vragen voor
en geeft antwoorden,
ze bevestigt en ontkent.
Wanneer ze tot een besluit is gekomen,
- geleidelijk of door
een plotselinge ontwikkeling-
en ze daaraan
zonder te twijfelen vasthoudt,
kunnen we dit
als haar inzicht beschouwen.
Zodoende is inzicht verwerven
een gesprek voeren
en inzicht een voltooid gesprek
dat niet hardop met een ander
maar in stilte met jezelf is gehouden.
Muurtekst in het PostPlaza te Leeuwarden
zondag 7 oktober 2012
GroenLinks Partijraad 6/10/2012
Voor wie Politiek24 heeft gevolgd is het niet onzichtbaar gebleven hoe ondergetekende zich als provinciaal Groninger Partijraadslid heeft geuit over de ontstane situatie - het vertrek van Jolande Sap uit de landelijke politiek - in de bijeenkomst van de Partijraad op 6 oktober in Utrecht.
Zoals bekend heeft Heleen Weenink, al direct bij aanvang van de bijeenkomst duidelijk gemaakt zich te hebben teruggetrokken als partijvoorzitter van GroenLinks. Aansluitend daarop maakte Dineke Oldenhof als vice-voorzitter van het Partijbestuur bekend dat ook de overige leden van het bestuur zich per direct zouden terug trekken
Daarmee namen zij al direct de wind uit de zeilen van die Partijraadsleden die voor aanvang al uit waren op het vertrek van het bestuur. Persoonlijk was ik nog niet zover, immers eerst moest er duidelijkheid komen over de exacte reden voor het heenzenden van Sap een dag ervoor. Wanneer ook de verhoudingen binnen de nieuwe fractie reeds verstoort zouden zijn geweest dan was er voor de ingreep van Heleen misschien nog iets te zeggen geweest. Ik wilde dus eerst iets meer weten komen over de achtergrond van het besluit om Jolande heen te zenden.
Duidelijk werd dat bij dit besluit duistere krachten binnen de partij een rol hebben gespeeld. Zowel Judith Sargentini, Tof Thissen, respectievelijk fractievoorzitters van de EU-fractie en 1e kamer, als ook Maarten van der Poelgeest, Frits Lintmeijer, Mirjam de Rijk en Bas Eijkhout hebben hier, als vooraanstaande partijleden, zonder enige formele statutaire status op dit terrein, een rol gespeeld. Een informeel circuit van invloedrijke partijleden die met de term 'partijtop', zich plotseling een dubieuze rol hebben toegemeten in de val van Jolande. Dat dit niet zo behoort te gaan heeft uiteindelijk het partijbestuur ook ingezien en is mede daarom opgestapt.
Hoe is het mogelijk dat Tof Thissen als voorzitter van de kandidatencommissie Jolande eerst als lijsttrekker op de lijst heeft aanbevolen met de daarbij de benodigde leiderschapskwalificaties, om vervolgens slechts drie weken nadien, zo prominent een rol te spelen in het opzeggen van het vertrouwen in onze fractievoorzitter van de Tweede Kamer? Was het niet zo dat juist 85% van de leden in een referendum net hadden aangegeven wel vertrouwen in Jolande te stellen als trekker van de Tweede Kamerfractie. Waarom heeft het partijbestuur niet afgewacht wat de conclusies van de commissie van Es zouden zijn op dit punt om daaraan eventueel een definitief oordeel aan te verbinden met persoonlijke consequenties voor Jolande. Bovenstaande drie punten waren precies de vragen die ik, als Groninger vertegenwoordiger in de Partijraad heb gesteld.
Voor Heleen was het afwachten op de resultaten van de commissie echter, gelet op de urgentie en de druk op de komende gemeenteraadsverkiezingen, geen optie meer. Er moest nu gehandeld worden en meer tijdverlies was in het traject naar 2014 niet langer gewenst. Tja, over het mandaat van 85 % en het verlies aan vertrouwen in Jolande, dat lag aan de wijze waarop mensen zich hadden geuit die in haar directe omgeving moesten gaan samenwerken met Jolande.
Dus toch verstoorde verhoudingen in de nieuwe fractie wellicht, vroeg ik mij af tijdens een tweede gelegenheid om vragen te stellen? Nee, die insinuatie (letterlijke woorden van Heleen) klopte niet. In de nieuwe fractie loopt alles op rolletjes, ook ten aanzien van de onderlinge verhoudingen. De noodzaak om Jolande te laten vallen ligt dan kennelijk toch bij de leden van de informele partijtop. Judith Sargentini gaf dit overigens ook direct toe en had spijt van de mededeling op 13 september jl. dat het partijbestuur blij was met het besluit van Jolande om na het zware verlies aan zetels toch door te willen gaan.
Het is goed dat het partijbestuur de eer nu aan haar zelf heeft gehouden, al is het jammer dat de leden haar nu ook niet meer in een congres tot verantwoording kunnen gaan roepen. Dat congres, dat gaat er inderdaad nu snel komen al kan dat procedureel en organisatorisch niet meer voor januari 2013 gaan plaatsvinden. De toezichtsraad heeft aangegeven binnen een week een partijbestuur ad interim te willen gaan instellen. Kandidaten kunnen zich tot dinsdag 9 oktober 12.00 uur aanmelden. Waarvan acte!
Tot besluit heb ik nog publiekelijk aangegeven dat er gedurende de gehele dag gesproken is over alle ellende die over ons heen is gekomen als partij, maar dat ik ook lichtpuntjes zie. Immers met Bram erbij zit er nu toch een goede fractie in de Tweede Kamer en in de wetenschap dat daar nu ook Linda Voortman aan toe zal worden gevoegd, is de weg naar herstel van GroenLinks wat mij betreft definitief ingezet.
Zoals bekend heeft Heleen Weenink, al direct bij aanvang van de bijeenkomst duidelijk gemaakt zich te hebben teruggetrokken als partijvoorzitter van GroenLinks. Aansluitend daarop maakte Dineke Oldenhof als vice-voorzitter van het Partijbestuur bekend dat ook de overige leden van het bestuur zich per direct zouden terug trekken
Daarmee namen zij al direct de wind uit de zeilen van die Partijraadsleden die voor aanvang al uit waren op het vertrek van het bestuur. Persoonlijk was ik nog niet zover, immers eerst moest er duidelijkheid komen over de exacte reden voor het heenzenden van Sap een dag ervoor. Wanneer ook de verhoudingen binnen de nieuwe fractie reeds verstoort zouden zijn geweest dan was er voor de ingreep van Heleen misschien nog iets te zeggen geweest. Ik wilde dus eerst iets meer weten komen over de achtergrond van het besluit om Jolande heen te zenden.
Duidelijk werd dat bij dit besluit duistere krachten binnen de partij een rol hebben gespeeld. Zowel Judith Sargentini, Tof Thissen, respectievelijk fractievoorzitters van de EU-fractie en 1e kamer, als ook Maarten van der Poelgeest, Frits Lintmeijer, Mirjam de Rijk en Bas Eijkhout hebben hier, als vooraanstaande partijleden, zonder enige formele statutaire status op dit terrein, een rol gespeeld. Een informeel circuit van invloedrijke partijleden die met de term 'partijtop', zich plotseling een dubieuze rol hebben toegemeten in de val van Jolande. Dat dit niet zo behoort te gaan heeft uiteindelijk het partijbestuur ook ingezien en is mede daarom opgestapt.
Hoe is het mogelijk dat Tof Thissen als voorzitter van de kandidatencommissie Jolande eerst als lijsttrekker op de lijst heeft aanbevolen met de daarbij de benodigde leiderschapskwalificaties, om vervolgens slechts drie weken nadien, zo prominent een rol te spelen in het opzeggen van het vertrouwen in onze fractievoorzitter van de Tweede Kamer? Was het niet zo dat juist 85% van de leden in een referendum net hadden aangegeven wel vertrouwen in Jolande te stellen als trekker van de Tweede Kamerfractie. Waarom heeft het partijbestuur niet afgewacht wat de conclusies van de commissie van Es zouden zijn op dit punt om daaraan eventueel een definitief oordeel aan te verbinden met persoonlijke consequenties voor Jolande. Bovenstaande drie punten waren precies de vragen die ik, als Groninger vertegenwoordiger in de Partijraad heb gesteld.
Voor Heleen was het afwachten op de resultaten van de commissie echter, gelet op de urgentie en de druk op de komende gemeenteraadsverkiezingen, geen optie meer. Er moest nu gehandeld worden en meer tijdverlies was in het traject naar 2014 niet langer gewenst. Tja, over het mandaat van 85 % en het verlies aan vertrouwen in Jolande, dat lag aan de wijze waarop mensen zich hadden geuit die in haar directe omgeving moesten gaan samenwerken met Jolande.
Dus toch verstoorde verhoudingen in de nieuwe fractie wellicht, vroeg ik mij af tijdens een tweede gelegenheid om vragen te stellen? Nee, die insinuatie (letterlijke woorden van Heleen) klopte niet. In de nieuwe fractie loopt alles op rolletjes, ook ten aanzien van de onderlinge verhoudingen. De noodzaak om Jolande te laten vallen ligt dan kennelijk toch bij de leden van de informele partijtop. Judith Sargentini gaf dit overigens ook direct toe en had spijt van de mededeling op 13 september jl. dat het partijbestuur blij was met het besluit van Jolande om na het zware verlies aan zetels toch door te willen gaan.
Het is goed dat het partijbestuur de eer nu aan haar zelf heeft gehouden, al is het jammer dat de leden haar nu ook niet meer in een congres tot verantwoording kunnen gaan roepen. Dat congres, dat gaat er inderdaad nu snel komen al kan dat procedureel en organisatorisch niet meer voor januari 2013 gaan plaatsvinden. De toezichtsraad heeft aangegeven binnen een week een partijbestuur ad interim te willen gaan instellen. Kandidaten kunnen zich tot dinsdag 9 oktober 12.00 uur aanmelden. Waarvan acte!
Tot besluit heb ik nog publiekelijk aangegeven dat er gedurende de gehele dag gesproken is over alle ellende die over ons heen is gekomen als partij, maar dat ik ook lichtpuntjes zie. Immers met Bram erbij zit er nu toch een goede fractie in de Tweede Kamer en in de wetenschap dat daar nu ook Linda Voortman aan toe zal worden gevoegd, is de weg naar herstel van GroenLinks wat mij betreft definitief ingezet.
woensdag 5 september 2012
Het antwoord aan Jessica
Gisteren 4 september heb ik een ontvangen email van Jessica geplaatst. Vandaag publiceer ik het door mij gegeven antwoord op deze email. Jessica heeft onderstaande tekst inmiddels in haar inbox kunnen aantreffen.
Allereerst mijn dank voor je uitgebreide reactie. Ik vind het fijn om te vernemen dat mijn artikeltje over de stijgende zorgkosten iets heeft losmaakt bij jou als lezer van mijn weblog. Uiteraard is het stukje enigszins prikkelend geschreven, waarbij het fenomeen marktwerking bewust door mij is uitvergroot. Feit blijft dat ik als weldenkend mens ageer tegen het principe om marktwerking toe te passen op collectieve goederen, zoals energielevering, het openbaar vervoer, het onderwijs en dus ook de gezondheidszorg. Uiteraard weet ik ook dat ontwikkelingen, zoals zich in de achter ons liggende decennia hebben voltrokken niet meer terug te draaien zijn. In dat opzicht ben ik ook een realist.
Collectieve goederen en diensten zijn nu juist die producten die een ieder afneemt (bijvoorbeeld straatverlichting) en ook voor een ieder toegankelijk of beschikbaar behoren te zijn doch waarvoor we doorgaans niet altijd bereid zijn om de kosten individueel te willen dragen. Het kan ook zijn dat een collectief goed maatschappelijk zo van belang wordt geacht, dat - ongeacht de hoge kosten daarvan - het belangrijk wordt gevonden om het te blijven aanbieden. Een commercieel bedrijf zou een dergelijk product dan al gauw hebben afgestoten omdat het niet bijdraagt tot de winst, welke van belang is om de continuiteit van het bedrijf te kunnen blijven waarborgen. We kennen daar inmiddels genoeg voorbeelden van (bv. de onrendabele lijnen in het OV). Vanuit mijn optiek moet je ten aanzien van collectieve goederen dan ook voorzichtig zijn om dit naar de markt te gaan brengen en vaak is de beste garantie om een product onversneden te kunnen blijven aanbieden om het binnen het publieke domein te houden of te brengen.
Natuurlijk heeft marktwerking ook voordelen. Het streven naar winstoptimalisatie zorgt er doorgaans voor dat producten kostenefficient worden aangeboden en dat er continue wordt gekeken naar de bedrijfsvoering en de omstandigheiden waaronder het product op de markt meedingt met vergelijkbare producten van andere aanbieders. Ik ben het dan ook met je eens dat het geen schande is om te bekijken of bepaalde (be)handelingen niet goedkoper kunnen worden aangeboden in een gespecialiseerder ziekenhuis of door clustering van bepaalde werkzaamheden. Een efficiente bedrijfsvoering zou ook de insteek moeten zijn bij producten of diensten welke door de overheid zelf worden gegenereerd. Daarover dus geen verschil. Het verzet van ziekenhuizen daartegen lijkt mij overigens een achterroede gevecht te zijn.
Je voorbeeld over het inzetten op kwaliteit van het aanbod en het aanbieden van preventieve maatregelen (zoals het (mee)vergoeden van de fitness) waardoor de toestroom (de vraagkant) tot de zorg op termijn kan worden teruggebracht zodat de premies in de toekomst lager uit kunnen gaan vallen, zie ik ook. Aan de andere kant zie ik eveneens dat mensen met een zeldzame ziekte waarvoor een dure of buitenlandse behandeling of medicijnen vereist zijn, moeite hebben om hiervoor de kosten terug te kunnen declareren. Regelmatig moeten inzamelingsacties worden gevoerd om een patient een behandeling in het buitenland te kunnen laten ondergaan. Ik weet, het betreft hier niet de massa doch het verschijnsel met de onrendabele lijnen in het OV zien we hier in een andere gedaante toch weer in terug.
Je beeld over de machtspositie van artsen binnen een ziekenhuis deel ik. De situatie van een voor eigen rekening en risico werkende specialist of zij die samenwerken in een afzonderlijke maatschap en zich duur laten inhuren door een ziekenhuis, is eveneens een uitwas van de marktwerking. In mijn optiek zouden we daar ook weer vanaf moeten. In feite behoort een specialist net als een verpleegster op de payroll van het ziekenhuis thuis. Immers een ziekenhuis is een met algemene middelen betaalde instelling, waarbij het niet past om aan de uitgavenkant geconfronteerd te worden met torenhoge declaraties van medisch personeel dat begiftigd is geraakt door persoonlijk gewin. Natuurlijk mag ook in loondienst een salaris worden betaald dat overeenkomstig is met de prestaties die worden geleverd. Daar heb ik, net als jou niets op tegen. In hoeverre de beroepsgroep ook invloed uitoefent op het toelatingsbeleid van universiteiten en daarmee de schaarste aan specialisten in stand houdt, weet ik niet. Ik heb daar geen zicht op. Als dat werkelijk zo is, dan ben ik van mening dat daar dan een einde aan gemaakt zou moeten worden.
Ik ben niet tegen commerciele en dus (overwegend) private bedrijven. Hier wordt immers ook ondernemers- en afbreukrisico gelopen. Dat rechtvaardigd een goede beloning, zeker als de verantwoordelijkheid en de risico's groot zijn. Ook Roemer vertelt een verhaal dat bij zijn achterban als zoete koek naar binnen moet glijden en het is natuurlijk verkiezingstijd. In instellingen waar de belastingbetaler de bedrijfsvoering mogelijk maakt, past een zekere mate van bescheidenheid en mag een directie of ziekenhuisbestuur eveneens ruimhartig worden beloond doch nooit buitensporig. De verantwoordelijkheid van een instellingsdirecteur kan nooit groter zijn dan de verantwoordelijkheid die de minister-president voor ons land heeft te dragen. Daar past dan ook een salaris bij dat nimmer over die van de mp-norm (v/h Balkenendenorm) mag gaan. Ik ben het met je eens, alleen daar een restrictie opleggen zal de stijgende kosten in de zorg niet beteugelen. In mijn optiek is het een combinatie van vele maatregelen die bij elkaar die voor een substantiele omslag zouden kunnen gaan zorgen. Immers iedere dag een draadje maakt uiteindelijk een hemdsmouw.
Met vriendelijke groet en nogmaals bedankt voor je uitgebreide reactie,
Herman Folkerts
Allereerst mijn dank voor je uitgebreide reactie. Ik vind het fijn om te vernemen dat mijn artikeltje over de stijgende zorgkosten iets heeft losmaakt bij jou als lezer van mijn weblog. Uiteraard is het stukje enigszins prikkelend geschreven, waarbij het fenomeen marktwerking bewust door mij is uitvergroot. Feit blijft dat ik als weldenkend mens ageer tegen het principe om marktwerking toe te passen op collectieve goederen, zoals energielevering, het openbaar vervoer, het onderwijs en dus ook de gezondheidszorg. Uiteraard weet ik ook dat ontwikkelingen, zoals zich in de achter ons liggende decennia hebben voltrokken niet meer terug te draaien zijn. In dat opzicht ben ik ook een realist.
Collectieve goederen en diensten zijn nu juist die producten die een ieder afneemt (bijvoorbeeld straatverlichting) en ook voor een ieder toegankelijk of beschikbaar behoren te zijn doch waarvoor we doorgaans niet altijd bereid zijn om de kosten individueel te willen dragen. Het kan ook zijn dat een collectief goed maatschappelijk zo van belang wordt geacht, dat - ongeacht de hoge kosten daarvan - het belangrijk wordt gevonden om het te blijven aanbieden. Een commercieel bedrijf zou een dergelijk product dan al gauw hebben afgestoten omdat het niet bijdraagt tot de winst, welke van belang is om de continuiteit van het bedrijf te kunnen blijven waarborgen. We kennen daar inmiddels genoeg voorbeelden van (bv. de onrendabele lijnen in het OV). Vanuit mijn optiek moet je ten aanzien van collectieve goederen dan ook voorzichtig zijn om dit naar de markt te gaan brengen en vaak is de beste garantie om een product onversneden te kunnen blijven aanbieden om het binnen het publieke domein te houden of te brengen.
Natuurlijk heeft marktwerking ook voordelen. Het streven naar winstoptimalisatie zorgt er doorgaans voor dat producten kostenefficient worden aangeboden en dat er continue wordt gekeken naar de bedrijfsvoering en de omstandigheiden waaronder het product op de markt meedingt met vergelijkbare producten van andere aanbieders. Ik ben het dan ook met je eens dat het geen schande is om te bekijken of bepaalde (be)handelingen niet goedkoper kunnen worden aangeboden in een gespecialiseerder ziekenhuis of door clustering van bepaalde werkzaamheden. Een efficiente bedrijfsvoering zou ook de insteek moeten zijn bij producten of diensten welke door de overheid zelf worden gegenereerd. Daarover dus geen verschil. Het verzet van ziekenhuizen daartegen lijkt mij overigens een achterroede gevecht te zijn.
Je voorbeeld over het inzetten op kwaliteit van het aanbod en het aanbieden van preventieve maatregelen (zoals het (mee)vergoeden van de fitness) waardoor de toestroom (de vraagkant) tot de zorg op termijn kan worden teruggebracht zodat de premies in de toekomst lager uit kunnen gaan vallen, zie ik ook. Aan de andere kant zie ik eveneens dat mensen met een zeldzame ziekte waarvoor een dure of buitenlandse behandeling of medicijnen vereist zijn, moeite hebben om hiervoor de kosten terug te kunnen declareren. Regelmatig moeten inzamelingsacties worden gevoerd om een patient een behandeling in het buitenland te kunnen laten ondergaan. Ik weet, het betreft hier niet de massa doch het verschijnsel met de onrendabele lijnen in het OV zien we hier in een andere gedaante toch weer in terug.
Je beeld over de machtspositie van artsen binnen een ziekenhuis deel ik. De situatie van een voor eigen rekening en risico werkende specialist of zij die samenwerken in een afzonderlijke maatschap en zich duur laten inhuren door een ziekenhuis, is eveneens een uitwas van de marktwerking. In mijn optiek zouden we daar ook weer vanaf moeten. In feite behoort een specialist net als een verpleegster op de payroll van het ziekenhuis thuis. Immers een ziekenhuis is een met algemene middelen betaalde instelling, waarbij het niet past om aan de uitgavenkant geconfronteerd te worden met torenhoge declaraties van medisch personeel dat begiftigd is geraakt door persoonlijk gewin. Natuurlijk mag ook in loondienst een salaris worden betaald dat overeenkomstig is met de prestaties die worden geleverd. Daar heb ik, net als jou niets op tegen. In hoeverre de beroepsgroep ook invloed uitoefent op het toelatingsbeleid van universiteiten en daarmee de schaarste aan specialisten in stand houdt, weet ik niet. Ik heb daar geen zicht op. Als dat werkelijk zo is, dan ben ik van mening dat daar dan een einde aan gemaakt zou moeten worden.
Ik ben niet tegen commerciele en dus (overwegend) private bedrijven. Hier wordt immers ook ondernemers- en afbreukrisico gelopen. Dat rechtvaardigd een goede beloning, zeker als de verantwoordelijkheid en de risico's groot zijn. Ook Roemer vertelt een verhaal dat bij zijn achterban als zoete koek naar binnen moet glijden en het is natuurlijk verkiezingstijd. In instellingen waar de belastingbetaler de bedrijfsvoering mogelijk maakt, past een zekere mate van bescheidenheid en mag een directie of ziekenhuisbestuur eveneens ruimhartig worden beloond doch nooit buitensporig. De verantwoordelijkheid van een instellingsdirecteur kan nooit groter zijn dan de verantwoordelijkheid die de minister-president voor ons land heeft te dragen. Daar past dan ook een salaris bij dat nimmer over die van de mp-norm (v/h Balkenendenorm) mag gaan. Ik ben het met je eens, alleen daar een restrictie opleggen zal de stijgende kosten in de zorg niet beteugelen. In mijn optiek is het een combinatie van vele maatregelen die bij elkaar die voor een substantiele omslag zouden kunnen gaan zorgen. Immers iedere dag een draadje maakt uiteindelijk een hemdsmouw.
Met vriendelijke groet en nogmaals bedankt voor je uitgebreide reactie,
Herman Folkerts
dinsdag 4 september 2012
Een reactie van Jessica
Op 3 september jongstleden kreeg ik via de email een reactie van Jessica op mijn artikel over de alsmaar stijgende zorgkosten ( zie 16 Juli 2012). Ik heb gemeend haar reactie, zonder verdere verwijzing naar haar adres, hier te moeten weergeven om op een open en transparante wijze de discussie naar marktwerking in de zorg op dit weblog een intressant vervolg te kunnen geven.
Het woord is aan Jessica:
Met grote verbazing heb ik zojuist uw blog over de aanpak van de rijzende zorgkosten gelezen. Dat ik de tijd heb genomen om u te mailen is omdat ik verder wil gaan dan de relatief radicale reacties die de 140 tekens op twitter toelaten.
U spreekt van marktwerking in de zorg. Ik vraag me af, welke marktwerking? Plat economisch gezegd is marktwerking het afstemmen van vraag en aanbod, wat er met een natuurlijke beweging voor zorgt dat de aanbodkant wordt geoptimaliseerd. Dat dit idee de kop op heeft gestoken in de zorg is te wijten aan de eerdere wachtlijsten, inefficientie en oplopende kosten - men stelde vast dat het zo niet verder kon, zeker niet met de aankomende vergrijzing. Kijkend naar de huidige zorg zijn er inderdaad aspecten die duiden op marktwerking - het hebben over optimalisatie/ specialisatie binnen ziekenhuizen, samenwerkingen en zelfs eventuele sluitingen van onderpresterende eenheden. Anderzijds is er juist een gebrek aan marktwerking: verzekeraars hebben een acceptatieplicht mbt verzekerden, mogen daarnaast geen declaraties weigeren:
waar de patient ook is geweest v behandeling - er moet vergoed worden. Dat wellicht dezelfde zorg ergens anders van betere kwaliteit is, en goedkoper, gaat er nog niet aan - men ziet de verzekeraars als winstazende bedrijven die het slechtste met ze voor voorheeft. Opmerkelijk, gezien dat de marktwerking ervoor zou zorgen dat verzekeraars hier selectief in kunnen gaan worden en kunnen focussen op hoogstaande zorg kwaliteit, en dus zelf efficient zouden kunnen functioneren in het belang van de patient: wat mij betreft een ideale oplossing. Dat complete ziekenhuizen hier tegen ageren is natuurlijk logisch: clientèle zal verdwijnen en eenheden zullen moeten sluiten.
Bovenstaande klinkt u wellicht in de oren als een plat economisch en commercieel verhaal - graag wil ik erop wijzen dat in de plannen v marktwerking wel aandacht wordt besteed aan uitzondering: mensen met excessieve zorg, mensen die het niet kunnen betalen en etc. Het doel is niet om een markt open te gooien a la de wasmiddelen industrie (om maar wat te noemen). Doordat verzekeraars binnen de marktwerking zich kunnen richten op kwaliteit kunnen ze op de lange termijn zelfs premies verlagen en zich gaan focussen op preventie: iets wat ik zelf nu al ervaar doordat mijn fitness abonnement deels wordt vergoed, en wat mij betreft een positieve ontwikkeling.
Dat de marktwerking daarnaast op zoveel tegenstand stuit van de artsen is 100% verklaarbaar, gezien het feit dat zij nu niet meer klakkeloos op een financiële injectie, ofwel budgettering, kunnen rekenen maar worden afgerekend op prestaties. Dit leidt momenteel tot een goed staaltje bureaucratie, iets wat te wijten is aan de prille en onvolledige staat van de marktwerking: dit verdwijnt natuurlijkerwijs naarmate resultaten, optimalisatie van de aanbodkant in de zorg, worden geboekt. Gevolg is nu wel dat artsen in de clinch liggen met het ziekenhuis management, welke de regels van de prille marktwerking wél voelt gelden - gevolg is uiteraard conflict. Wie hierbij aan het langste eind trekt wordt duidelijk als je kijkt naar hoe vaak een gemiddeld ziekenhuisbestuur wisselt: de artsen hebben de machtspositie, zonder hen geen ziekenhuis. Mijn persoonlijke beeld van artsen wordt hierbij nog naar beneden gehaald vanwege hun grote lobby in Den Haag en een aantal andere kleinere zaken. Voorbeeld is hiervan is het klein houden van opleidingen geneeskunde: op deze manier blijven ze 'schaars' en kunnen ze een argument op tafel leggen voor hun hoge salarissen.
Dan heb ik het nog niet eens gehad over de mijns inziens (vergeleken bij bovenstaande) loze kreten: topsalarissen in de zorg? Vind het jammer dat als dhr. Roemer het heeft over 7 miljoen voor 5 Achmea topmannen, hij niet erkent dat 1 van deze 5 mannen slechts over zorg gaat (er zijn 5 verschillende takken binnen Achmea, o.a. levensverzekering).
Dat deze persoon een eenheid leidt die zich tussen de beleid makende en uitvoerende macht bevindt, en dus echt wel vaardigheden moet hebben, rechtvaardigt voor mij grotendeels het salaris: het is en blijft een privaat bedrijf. Dat deze zelf ook zo efficient mogelijk wil functioneren in de zorg, en liefst op een manier waarbij iedereen baat heeft, lijkt men te vergeten. Over de topsalarissen van ziekenhuisbestuur ben ik wel kritisch - het is en blijft een overheidsinstelling, in mijn ogen raar als de top daarvan excessief zou verdienen. In mijn ogen dan ook een aandachtspunt, maar niet 1 die ons van de stijgende zorgkosten kan redden!
Ik kijk uit naar uw antwoord!
Met vriendelijke groet,
Jessica
Het woord is aan Jessica:
Met grote verbazing heb ik zojuist uw blog over de aanpak van de rijzende zorgkosten gelezen. Dat ik de tijd heb genomen om u te mailen is omdat ik verder wil gaan dan de relatief radicale reacties die de 140 tekens op twitter toelaten.
U spreekt van marktwerking in de zorg. Ik vraag me af, welke marktwerking? Plat economisch gezegd is marktwerking het afstemmen van vraag en aanbod, wat er met een natuurlijke beweging voor zorgt dat de aanbodkant wordt geoptimaliseerd. Dat dit idee de kop op heeft gestoken in de zorg is te wijten aan de eerdere wachtlijsten, inefficientie en oplopende kosten - men stelde vast dat het zo niet verder kon, zeker niet met de aankomende vergrijzing. Kijkend naar de huidige zorg zijn er inderdaad aspecten die duiden op marktwerking - het hebben over optimalisatie/ specialisatie binnen ziekenhuizen, samenwerkingen en zelfs eventuele sluitingen van onderpresterende eenheden. Anderzijds is er juist een gebrek aan marktwerking: verzekeraars hebben een acceptatieplicht mbt verzekerden, mogen daarnaast geen declaraties weigeren:
waar de patient ook is geweest v behandeling - er moet vergoed worden. Dat wellicht dezelfde zorg ergens anders van betere kwaliteit is, en goedkoper, gaat er nog niet aan - men ziet de verzekeraars als winstazende bedrijven die het slechtste met ze voor voorheeft. Opmerkelijk, gezien dat de marktwerking ervoor zou zorgen dat verzekeraars hier selectief in kunnen gaan worden en kunnen focussen op hoogstaande zorg kwaliteit, en dus zelf efficient zouden kunnen functioneren in het belang van de patient: wat mij betreft een ideale oplossing. Dat complete ziekenhuizen hier tegen ageren is natuurlijk logisch: clientèle zal verdwijnen en eenheden zullen moeten sluiten.
Bovenstaande klinkt u wellicht in de oren als een plat economisch en commercieel verhaal - graag wil ik erop wijzen dat in de plannen v marktwerking wel aandacht wordt besteed aan uitzondering: mensen met excessieve zorg, mensen die het niet kunnen betalen en etc. Het doel is niet om een markt open te gooien a la de wasmiddelen industrie (om maar wat te noemen). Doordat verzekeraars binnen de marktwerking zich kunnen richten op kwaliteit kunnen ze op de lange termijn zelfs premies verlagen en zich gaan focussen op preventie: iets wat ik zelf nu al ervaar doordat mijn fitness abonnement deels wordt vergoed, en wat mij betreft een positieve ontwikkeling.
Dat de marktwerking daarnaast op zoveel tegenstand stuit van de artsen is 100% verklaarbaar, gezien het feit dat zij nu niet meer klakkeloos op een financiële injectie, ofwel budgettering, kunnen rekenen maar worden afgerekend op prestaties. Dit leidt momenteel tot een goed staaltje bureaucratie, iets wat te wijten is aan de prille en onvolledige staat van de marktwerking: dit verdwijnt natuurlijkerwijs naarmate resultaten, optimalisatie van de aanbodkant in de zorg, worden geboekt. Gevolg is nu wel dat artsen in de clinch liggen met het ziekenhuis management, welke de regels van de prille marktwerking wél voelt gelden - gevolg is uiteraard conflict. Wie hierbij aan het langste eind trekt wordt duidelijk als je kijkt naar hoe vaak een gemiddeld ziekenhuisbestuur wisselt: de artsen hebben de machtspositie, zonder hen geen ziekenhuis. Mijn persoonlijke beeld van artsen wordt hierbij nog naar beneden gehaald vanwege hun grote lobby in Den Haag en een aantal andere kleinere zaken. Voorbeeld is hiervan is het klein houden van opleidingen geneeskunde: op deze manier blijven ze 'schaars' en kunnen ze een argument op tafel leggen voor hun hoge salarissen.
Dan heb ik het nog niet eens gehad over de mijns inziens (vergeleken bij bovenstaande) loze kreten: topsalarissen in de zorg? Vind het jammer dat als dhr. Roemer het heeft over 7 miljoen voor 5 Achmea topmannen, hij niet erkent dat 1 van deze 5 mannen slechts over zorg gaat (er zijn 5 verschillende takken binnen Achmea, o.a. levensverzekering).
Dat deze persoon een eenheid leidt die zich tussen de beleid makende en uitvoerende macht bevindt, en dus echt wel vaardigheden moet hebben, rechtvaardigt voor mij grotendeels het salaris: het is en blijft een privaat bedrijf. Dat deze zelf ook zo efficient mogelijk wil functioneren in de zorg, en liefst op een manier waarbij iedereen baat heeft, lijkt men te vergeten. Over de topsalarissen van ziekenhuisbestuur ben ik wel kritisch - het is en blijft een overheidsinstelling, in mijn ogen raar als de top daarvan excessief zou verdienen. In mijn ogen dan ook een aandachtspunt, maar niet 1 die ons van de stijgende zorgkosten kan redden!
Ik kijk uit naar uw antwoord!
Met vriendelijke groet,
Jessica
zaterdag 1 september 2012
Nogmaals een wereld te winnen.
Via de leesbrief van de vakgemeenschap filosofie, welke ik periodiek in mijn inbox ontvang, werd ik onlangs opmerkzaam gemaakt op een column in de Volkskrant van Aleid Truijens, dat bijzonder goed aansluit bij mijn eerdere pleidooi om wijsbegeerte, staatsinrichting en (cultuur)geschiedenis weer standaard onderdeel te laten maken van het onderwijsleerplan op onze middelbare scholen. (zie het artikel: 'Een heel land te winnen', op dit blog dat op 3 augustus jl. gepubliceerd werd).
Aleid Truijens verhaalt in haar column over haar liefde en beroepsmatige verbondenheid met literatuur, die zij tevens deelt met haar echtgenoot, zodat als een bijna logisch gevolg het lezen al van vroeg af aan met de "paplepel" werd aangeboden aan haar kinderen. Helaas heeft die paplepel niet gebracht waarop gehoopt werd. De beide kinderen (25 en 21) lezen zelden vrijwillig een boek. Om Aleid Truijens te citeren: "Niet dat ze lezen minachten, of geen interesse hebben in de wereld - nee, het komt gewoon niet in ze op. Niemand van hun vrienden leest. Ik vind dat niet erg, maar wel jammer. Literatuur lezen, anders dan twee bestsellers per jaar op vakantie, is een buitenissige hobby geworden"
De columniste wijt dat aan de gewijzigde attitude die in het aanbod van literatuuronderwijs in de lessen is ontstaan. In de literatuurles moet het naar huidige inzichten vooral gaan om 'leesplezier' en niet meer om kennisname van de grote schrijvers. Ze stelt daarbij naar mijn opvatting terecht dat "wanneer je prille lezers alleen laat lezen wat ze 'leuk' vinden hun smaak zich niet ontwikkelt en je daarmee een steeds diepere knieval maakt, want écht leuk, zo leuk als ander kindervermaak, wordt lezen toch niet. Als leraren in andere vakken evenzeer zo waren gebogen voor het puberale oordeel als die lieve neerlandici, waren wiskunde, geschiedenis en biologie nu vrijwel weggevaagd. Dat is met literatuur op school gebeurd: niemand vindt het nog belangrijk, de minister niet, schooldirecties niet, ouders niet en veel leraren evenmin.
Toen in 1990 de commissie-Anbeek een lijst met 21 titels voorstelde als 'canon' van onze literatuur, boeken die op het vwo gelezen zouden moeten worden, was het land te klein. Leraren, literatuurliefhebbers en schrijvers verketterden om het hardst deze 'literaire Stasi' die botweg voorschreef wat goed was. Dat bepaalden de lezertjes zelf wel. In de literatuurles moest het gaan om 'leesplezier'.
Hierbij werd impliciet gekozen voor een marginalisering van het literatuuronderwijs (leesplezier) en niet langer meer voor het leveren van een bijdrage aan de opbouw van een intellectuele ruggengraat bij leerlingen. Aleid Truijens: "Natuurlijk lees je voor je plezier maar je krijgt pas ergens plezier in en je onderscheidt pas kwaliteit van bagger als er een bodem van leeservaring is gelegd. Haar verhaal ondersteunt daarmee mijn pleidooi voor een terugkeer naar kwalitatief goed onderwijs op de Nederlandse scholen zoals ik dat in mijn eerdere blog heb beschreven.
Aleid Truijens verhaalt in haar column over haar liefde en beroepsmatige verbondenheid met literatuur, die zij tevens deelt met haar echtgenoot, zodat als een bijna logisch gevolg het lezen al van vroeg af aan met de "paplepel" werd aangeboden aan haar kinderen. Helaas heeft die paplepel niet gebracht waarop gehoopt werd. De beide kinderen (25 en 21) lezen zelden vrijwillig een boek. Om Aleid Truijens te citeren: "Niet dat ze lezen minachten, of geen interesse hebben in de wereld - nee, het komt gewoon niet in ze op. Niemand van hun vrienden leest. Ik vind dat niet erg, maar wel jammer. Literatuur lezen, anders dan twee bestsellers per jaar op vakantie, is een buitenissige hobby geworden"
De columniste wijt dat aan de gewijzigde attitude die in het aanbod van literatuuronderwijs in de lessen is ontstaan. In de literatuurles moet het naar huidige inzichten vooral gaan om 'leesplezier' en niet meer om kennisname van de grote schrijvers. Ze stelt daarbij naar mijn opvatting terecht dat "wanneer je prille lezers alleen laat lezen wat ze 'leuk' vinden hun smaak zich niet ontwikkelt en je daarmee een steeds diepere knieval maakt, want écht leuk, zo leuk als ander kindervermaak, wordt lezen toch niet. Als leraren in andere vakken evenzeer zo waren gebogen voor het puberale oordeel als die lieve neerlandici, waren wiskunde, geschiedenis en biologie nu vrijwel weggevaagd. Dat is met literatuur op school gebeurd: niemand vindt het nog belangrijk, de minister niet, schooldirecties niet, ouders niet en veel leraren evenmin.
Toen in 1990 de commissie-Anbeek een lijst met 21 titels voorstelde als 'canon' van onze literatuur, boeken die op het vwo gelezen zouden moeten worden, was het land te klein. Leraren, literatuurliefhebbers en schrijvers verketterden om het hardst deze 'literaire Stasi' die botweg voorschreef wat goed was. Dat bepaalden de lezertjes zelf wel. In de literatuurles moest het gaan om 'leesplezier'.
Hierbij werd impliciet gekozen voor een marginalisering van het literatuuronderwijs (leesplezier) en niet langer meer voor het leveren van een bijdrage aan de opbouw van een intellectuele ruggengraat bij leerlingen. Aleid Truijens: "Natuurlijk lees je voor je plezier maar je krijgt pas ergens plezier in en je onderscheidt pas kwaliteit van bagger als er een bodem van leeservaring is gelegd. Haar verhaal ondersteunt daarmee mijn pleidooi voor een terugkeer naar kwalitatief goed onderwijs op de Nederlandse scholen zoals ik dat in mijn eerdere blog heb beschreven.
donderdag 23 augustus 2012
De sociale kant van GroenLinks
Nog ruim 14 dagen en dan mogen we met zijn allen opnieuw een nieuw landsbestuur gaan kiezen. Op twaalf september aanstaande is het weer zover. En hoewel het "merk" GroenLinks sterk aan kracht heeft ingeboet door de strijd om het lijsttrekkerschap tussen Jolande Sap en uitdager Tofik Dibi, overheerst toch de rol en het succes bij de totstandkoming van het zogenaamde Lenteakkoord. Daar zijn mede door GroenLinks koppen met spijkers geslagen. Veel van de pijnlijke bezuinigingsmaatregelen die door Rutte (VVD), Verhagen (CDA) met de onbetrouwbaar gebleken gedoogsteun van de PVV in het Catshuisakkoord terecht hadden moeten komen, zijn in dit Lenteakkoord, door het verleggen van de accenten bij de bezuinigingen, weer teruggedraaid. Hierbij hebben drie relatief kleine partijen (CU, D66 en GroenLinks) laten zien waarin zij groot blijken te zijn, namelijk in het nemen van verantwoordelijkheid. Daarmee is een hoge boete van Europa voor het niet tijdig op orde hebben van een sluitende begroting voor 2013, door de wanprestaties van het rechtse kabinet Rutte, in het belang van ons land uiteindelijk voorkomen.
Door dit succes zijn de bezuinigingen op de WSW, die voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt middels de in te voeren Wet Werken naar Vermogen desastreus uit zouden gaan pakken, voor in ieder geval 2013 definitief van de baan. GroenLinks wil hierin nog verder gaan door de gehele Wet Werken naar Vermogen naar de prullenmand te verwijzen, en daar een beter alternatief tegenover te stellen. Dit alternatief, dat GroenLinks de Wet Werk en Zekerheid heeft genoemd, integreert net als de Wet Werken naar Vermogen; de Wet Werk en Bijstand, de Wajong, de Wet Sociale Werkvoorziening en de Wet Investeren in Jongeren (WIJ) tot een nieuwe regeling waarbij deelname aan het arbeidsproces voor op staat. Echter in plaats van te bezuinigen op de sociale werkplaatsen en mensen met een afstand tot het verrichten van betaald werk, vrijwel kansloos verplicht te detacheren op de arbeidsmarkt, wenst GroenLinks juist extra middelen beschikbaar te stellen (totaal 800 miljoen euro) om enerzijds via een participatiebudget (500 miljoen euro) mensen met een arbeidsbeperking bij het bedrijfsleven onder te brengen waarbij de werkgever voor de lagere prestaties van de werknemer wordt gecompenseerd door middel van een loonkostensubsidie en anderzijds met behulp van de resterende middelen (300 miljoen euro) participatiebanen kunnen worden geschapen voor mensen die om wat voor reden maar niet aan de slag kunnen komen. Deze banen dienen te worden gecreëerd door leer-werkbedrijven, waarin de gemeenten en het bedrijfsleven samenwerken.
In het Lenteakkoord is door interventie van GroenLinks ook de inkomenstoets voor gezinnen in de bijstand van de baan. Even dreigden bijstandsgerechtigden met werkende inwonende kinderen hun uitkering te verliezen dan wel gekort te zien omdat naar oordeel van het kabinet Rutte deze kinderen voortaan hun ouders wel in hun levensonderhoud zouden kunnen voorzien. Dat dreigende onheil is gelukkig door ingrijpen van GroenLinks, en dat mag best wel wat meer worden uitgedragen, om zeep geholpen.
Voor de mensen die kwetsbaar zijn in onze maatschappij en daarvan zijn er in onze gemeente Oldambt onevenredig veel aanwezig, zijn de hierboven beschreven correcties op het regeringsbeleid van het kabinet Rutte van enorm groot belang. Alle reden lijkt mij, om GroenLinks op 12 september uw vertrouwen en stem te geven.
Door dit succes zijn de bezuinigingen op de WSW, die voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt middels de in te voeren Wet Werken naar Vermogen desastreus uit zouden gaan pakken, voor in ieder geval 2013 definitief van de baan. GroenLinks wil hierin nog verder gaan door de gehele Wet Werken naar Vermogen naar de prullenmand te verwijzen, en daar een beter alternatief tegenover te stellen. Dit alternatief, dat GroenLinks de Wet Werk en Zekerheid heeft genoemd, integreert net als de Wet Werken naar Vermogen; de Wet Werk en Bijstand, de Wajong, de Wet Sociale Werkvoorziening en de Wet Investeren in Jongeren (WIJ) tot een nieuwe regeling waarbij deelname aan het arbeidsproces voor op staat. Echter in plaats van te bezuinigen op de sociale werkplaatsen en mensen met een afstand tot het verrichten van betaald werk, vrijwel kansloos verplicht te detacheren op de arbeidsmarkt, wenst GroenLinks juist extra middelen beschikbaar te stellen (totaal 800 miljoen euro) om enerzijds via een participatiebudget (500 miljoen euro) mensen met een arbeidsbeperking bij het bedrijfsleven onder te brengen waarbij de werkgever voor de lagere prestaties van de werknemer wordt gecompenseerd door middel van een loonkostensubsidie en anderzijds met behulp van de resterende middelen (300 miljoen euro) participatiebanen kunnen worden geschapen voor mensen die om wat voor reden maar niet aan de slag kunnen komen. Deze banen dienen te worden gecreëerd door leer-werkbedrijven, waarin de gemeenten en het bedrijfsleven samenwerken.
In het Lenteakkoord is door interventie van GroenLinks ook de inkomenstoets voor gezinnen in de bijstand van de baan. Even dreigden bijstandsgerechtigden met werkende inwonende kinderen hun uitkering te verliezen dan wel gekort te zien omdat naar oordeel van het kabinet Rutte deze kinderen voortaan hun ouders wel in hun levensonderhoud zouden kunnen voorzien. Dat dreigende onheil is gelukkig door ingrijpen van GroenLinks, en dat mag best wel wat meer worden uitgedragen, om zeep geholpen.
Voor de mensen die kwetsbaar zijn in onze maatschappij en daarvan zijn er in onze gemeente Oldambt onevenredig veel aanwezig, zijn de hierboven beschreven correcties op het regeringsbeleid van het kabinet Rutte van enorm groot belang. Alle reden lijkt mij, om GroenLinks op 12 september uw vertrouwen en stem te geven.
vrijdag 3 augustus 2012
Een heel land te winnen.
Na onlangs het belang van het aan de burger verleende stemrecht te hebben beschreven en de verantwoordelijkheid welke dat voor de stemgerechtigen met zich meebrengt, wens ik in dit artikel een kritische noot te plaatsen ten aanzien van het ontbreken van voldoende democratisch besef bij de kiezersmassa om tot goed overwogen politieke keuzes te kunnen komen. Dit benodigd democratisch besef is een voorwaarde om op gefundeerde wijze invulling te kunnen geven aan de verantwoordelijkheid die om de hoek komt kijken bij het hanteren van het rode potlood in het stemhokje.
Het is naar mijn oordeel dan ook de relatief kleine groep elite die het in ons land voor het zeggen heeft, te verwijten dat zij, zo zij de vrijheid echt hoog in hun vaandel hebben staan, nooit het verantwoordelijkheidsgevoel hebben getoond om de grote massa tot democratische meningsvorming op te voeden. Men heeft als het ware het systeem van het kiesrecht over de spreekwoordelijke muur gedonderd zonder daar ooit de staatsburgerlijke handleiding bij aan te leveren, laat staan zorg te dragen voor een regelmatige actualisatie daarvan.
Ook de huidige leiders van onze politieke partijen tonen deze verantwoordelijkheid niet. Zij trachten de grote kiezersgroep te overtuigen met moderne kralen en spiegels, net zoals ooit de onwetende inboorlingen van overzee door onze voorvaders werden overtuigd om hun rijke bodemschatten 'vrijwillig' aan ons af te staan. Nu worden door onze politieke leiders uiterlijke vaagheden ingezet zoals een charismatisch voorkomen en het schofferen van elkaars mening en integriteit, om de kiezers te overtuigen van hun gelijk, dit soms tot op het onfatsoenlijke af. De vooraanstaande journalist en opiniemaker Kustaw Bessems twitterde op 2 augustus 2012: "Binnenkort krijgen we de campagneparadox weer te verduren: terwijl politici op hun aantrekkelijkst moeten zijn, zijn ze op hun lelijkst", doelend op de politieke campagne ten behoeve van de Tweede Kamerverkiezingen in september 2012 en de daarbij te verwachten sfeer tijdens die campagne.
In de onderlinge strijd om de stem van de kiezer wordt, door deze tot voorbeeld dienende politieke elite, de menselijke waardigheid van hun politieke opponenten in vele gevallen niet meer gerespecteerd. Wat deze menselijke waardigheid precies is, werd door de 20ste eeuwse Franse schrijver en politicus Maraux omschreven als het tegendeel van vernedering. Een groot deel van de kiezers, met name die groep waarvoor de tot dusver leidende elite nimmer de verantwoordelijkheid heeft genomen om bij hen voldoende staatsburgerschap te ontplooien, kan deze platte strijd der gladiatoren niet ver genoeg gaan. Met name de populistische politieke leiders misbruiken deze, door onachtzaamheid gecreëerde, achterstand bij de kiezer ten eigen voordele.
Als lokaal politicus doe ik dan ook een dringend beroep op mijn collega's, op elk politiek niveau in den lande, om gezamenlijk inhoud te geven aan de aan ons opgedragen verantwoordelijkheid om de burger mee te nemen in het creëren van voldoende democratisch besef. Dit om op basis van aangereikte elementaire kennis de inhoudelijke politieke en maatschappelijke vraagstukken op hun merites te kunnen beoordelen maar ook om onbevangen de ontwikkelingen in de samenleving te kunnen duiden. Dit kan wat mij betreft morgen beginnen door vakken als cultuurgeschiedenis, wijsbegeerte en staatsinrichting weer als basisdisciplines op te nemen in ons onderwijscurriculum.
Het is naar mijn oordeel dan ook de relatief kleine groep elite die het in ons land voor het zeggen heeft, te verwijten dat zij, zo zij de vrijheid echt hoog in hun vaandel hebben staan, nooit het verantwoordelijkheidsgevoel hebben getoond om de grote massa tot democratische meningsvorming op te voeden. Men heeft als het ware het systeem van het kiesrecht over de spreekwoordelijke muur gedonderd zonder daar ooit de staatsburgerlijke handleiding bij aan te leveren, laat staan zorg te dragen voor een regelmatige actualisatie daarvan.
Ook de huidige leiders van onze politieke partijen tonen deze verantwoordelijkheid niet. Zij trachten de grote kiezersgroep te overtuigen met moderne kralen en spiegels, net zoals ooit de onwetende inboorlingen van overzee door onze voorvaders werden overtuigd om hun rijke bodemschatten 'vrijwillig' aan ons af te staan. Nu worden door onze politieke leiders uiterlijke vaagheden ingezet zoals een charismatisch voorkomen en het schofferen van elkaars mening en integriteit, om de kiezers te overtuigen van hun gelijk, dit soms tot op het onfatsoenlijke af. De vooraanstaande journalist en opiniemaker Kustaw Bessems twitterde op 2 augustus 2012: "Binnenkort krijgen we de campagneparadox weer te verduren: terwijl politici op hun aantrekkelijkst moeten zijn, zijn ze op hun lelijkst", doelend op de politieke campagne ten behoeve van de Tweede Kamerverkiezingen in september 2012 en de daarbij te verwachten sfeer tijdens die campagne.
In de onderlinge strijd om de stem van de kiezer wordt, door deze tot voorbeeld dienende politieke elite, de menselijke waardigheid van hun politieke opponenten in vele gevallen niet meer gerespecteerd. Wat deze menselijke waardigheid precies is, werd door de 20ste eeuwse Franse schrijver en politicus Maraux omschreven als het tegendeel van vernedering. Een groot deel van de kiezers, met name die groep waarvoor de tot dusver leidende elite nimmer de verantwoordelijkheid heeft genomen om bij hen voldoende staatsburgerschap te ontplooien, kan deze platte strijd der gladiatoren niet ver genoeg gaan. Met name de populistische politieke leiders misbruiken deze, door onachtzaamheid gecreëerde, achterstand bij de kiezer ten eigen voordele.
Als lokaal politicus doe ik dan ook een dringend beroep op mijn collega's, op elk politiek niveau in den lande, om gezamenlijk inhoud te geven aan de aan ons opgedragen verantwoordelijkheid om de burger mee te nemen in het creëren van voldoende democratisch besef. Dit om op basis van aangereikte elementaire kennis de inhoudelijke politieke en maatschappelijke vraagstukken op hun merites te kunnen beoordelen maar ook om onbevangen de ontwikkelingen in de samenleving te kunnen duiden. Dit kan wat mij betreft morgen beginnen door vakken als cultuurgeschiedenis, wijsbegeerte en staatsinrichting weer als basisdisciplines op te nemen in ons onderwijscurriculum.
donderdag 2 augustus 2012
Stemrecht
Het mogen uitbrengen van een stem op de politieke partij van je eigen keuze is een democratisch recht dat door de arbeidende klasse nog maar net een eeuw geleden zwaar bevochten is binnengesleept. Voor die tijd had de bezittende klasse de touwtjes in handel en werd de mate waarin je medezeggenschap had, bepaald door de hoogte van het bedrag aan belastingen dat door je werd betaald aan de staat en nog iets eerder aan de koning. Met het verkregen stemrecht dat in eerste instantie aan de mannen was verleend maar later ook voor alle vrouwen ging gelden, werd de vanzelfsprekendheid dat er door een relatief kleine elite over je leven en toekomst werd beschikt definitief doorbroken.
Vanaf dat moment kreeg je als volwassen Nederlander de mogelijkheid om zelf richting te geven aan wat je maatschappelijk van belang vindt. Uiteindelijk kan een politieke partij met voldoende aansprekende voorstellen en ideeën, met jouw stem en die van vele andere gelijkgestemde mensen een meerderheid behalen en daardoor in staat worden gesteld om haar programma om te zetten in het door al die mensen wenselijk geachte beleid. Jouw stem kan in deze eindtelling dus uiteindelijk beslissend zijn.
Uit het bovenstaande blijkt dus dat als je letterlijk mee wilt tellen je feitelijk je kostbaar verkregen recht om te mogen stemmen niet verloren mag laten gaan. Dat is in feite een verantwoordelijkheid die je samen met het stemrecht van de politiek hebt gekregen. Het is niet voor niets dat uitsluitend alleen volwassen mensen geschikt worden geacht om de verantwoordelijkheid voor het uitbrengen van een stem te kunnen dragen. Ik kan mij niet voorstellen dat jij als bevoorrecht persoon met stemrecht voor die verantwoordelijkheid wenst weg te lopen. Nee toch?
Vanaf dat moment kreeg je als volwassen Nederlander de mogelijkheid om zelf richting te geven aan wat je maatschappelijk van belang vindt. Uiteindelijk kan een politieke partij met voldoende aansprekende voorstellen en ideeën, met jouw stem en die van vele andere gelijkgestemde mensen een meerderheid behalen en daardoor in staat worden gesteld om haar programma om te zetten in het door al die mensen wenselijk geachte beleid. Jouw stem kan in deze eindtelling dus uiteindelijk beslissend zijn.
Uit het bovenstaande blijkt dus dat als je letterlijk mee wilt tellen je feitelijk je kostbaar verkregen recht om te mogen stemmen niet verloren mag laten gaan. Dat is in feite een verantwoordelijkheid die je samen met het stemrecht van de politiek hebt gekregen. Het is niet voor niets dat uitsluitend alleen volwassen mensen geschikt worden geacht om de verantwoordelijkheid voor het uitbrengen van een stem te kunnen dragen. Ik kan mij niet voorstellen dat jij als bevoorrecht persoon met stemrecht voor die verantwoordelijkheid wenst weg te lopen. Nee toch?
zaterdag 28 juli 2012
Vindingrijkheid
Niet alleen de gang der seizoenen bepaalt of de dagen lengen of korten maar ook de toenemende leeftijd van je inwonende kinderen. Hoe meer de adolescentie doorgroeit naar volwassenheid, hoe minder tijd er 's-avonds overblijft om met je eega de dingen te bespreken die alleen voor man en vrouw bestemd zijn. Dat vraagt om nieuwe strategieën en een flexibele omgang met de beschikbare tijd. Het sleutelwoord in een dergelijke situatie is dan ook: 'vindingrijkheid'.
Vindingrijkheid - Met originele oplossingen komen voor problemen die met de functie verband houden. Door verbeeldingskracht nieuwe werkwijzen bedenken.
In ons geval betekent dit een wekelijks zorgvuldig voorbereide vlucht op de zondagochtend, naar een horeca-etablissement met uitzicht op een wild water opspuitende fontein in het park, alwaar onder het genot van een kop cappuccino met gebak de dagelijkse beslommeringen worden gedeeld, de dingen die nadere aandacht behoeven worden besproken en last but not least elkaars agenda-afspraken voor de komende week worden doorgenomen. Voor ons werkt deze gevonden oplossing prima. Over vindingrijkheid gesproken.
Vindingrijkheid - Met originele oplossingen komen voor problemen die met de functie verband houden. Door verbeeldingskracht nieuwe werkwijzen bedenken.
In ons geval betekent dit een wekelijks zorgvuldig voorbereide vlucht op de zondagochtend, naar een horeca-etablissement met uitzicht op een wild water opspuitende fontein in het park, alwaar onder het genot van een kop cappuccino met gebak de dagelijkse beslommeringen worden gedeeld, de dingen die nadere aandacht behoeven worden besproken en last but not least elkaars agenda-afspraken voor de komende week worden doorgenomen. Voor ons werkt deze gevonden oplossing prima. Over vindingrijkheid gesproken.
woensdag 25 juli 2012
De berusting van een vijftiger
Als je éénmaal de vijftig bent gepasseerd dan hoop je stilletjes aan eens bevangen te worden door de oogverblindende schoonheid van Iduna, welke gezeten naast haar gouden korf met daarin de gouden appelen des levens, de jeugd en de onsterfelijkheid bewaakt en mogelijk één van die vruchten aan je schenkt, zodat je tot het einde der wereld over de vitaliteit kan blijven beschikken die ik, een man gerijpt door het leven, zo gaarne begeert.
De werkelijkheid bedriegt mij niet. Met argusogen volg ik het trage maar onafwendbare verval van mijn lichaam. Sinds ik haar die ik lief heb, heb ontmoet heeft corpus, zo noem ik mijn weerbarstig lichaam, er voor gekozen om een andere weg in te slaan dan ik zelf voor wenselijk acht. Terwijl met mij, in analogie, de kalveren al dartelend voor het eerst, na een donker seizoen het sappige en malse gras mochten betreden, koos corpus er voor om versneld de onomkeerbare weg naar de ouderdom te volgen. Richting Methusalem en aldus strevend naar gelijkenis met deze aartsvader, die volgens de overlevering maar liefst 969 jaar is geworden.
Berusting in de onoverkomelijkheden die de levensfase waarin ik nu verkeer voor mij in petto heeft is het devies. Fysiek is het inmiddels een paar tandjes minder geworden maar geestelijk ben ik immens gegroeid en rijk geworden aan ervaring en wijsheid, welke mede is verkregen door een opéénstapeling van - het moet gezegd worden - ook ettelijke verkeerde keuzes in mijn leven.
Het is het zwaar te torsen lot van menig man, die net als ik, Abraham al heeft ontmoet.
De werkelijkheid bedriegt mij niet. Met argusogen volg ik het trage maar onafwendbare verval van mijn lichaam. Sinds ik haar die ik lief heb, heb ontmoet heeft corpus, zo noem ik mijn weerbarstig lichaam, er voor gekozen om een andere weg in te slaan dan ik zelf voor wenselijk acht. Terwijl met mij, in analogie, de kalveren al dartelend voor het eerst, na een donker seizoen het sappige en malse gras mochten betreden, koos corpus er voor om versneld de onomkeerbare weg naar de ouderdom te volgen. Richting Methusalem en aldus strevend naar gelijkenis met deze aartsvader, die volgens de overlevering maar liefst 969 jaar is geworden.
Berusting in de onoverkomelijkheden die de levensfase waarin ik nu verkeer voor mij in petto heeft is het devies. Fysiek is het inmiddels een paar tandjes minder geworden maar geestelijk ben ik immens gegroeid en rijk geworden aan ervaring en wijsheid, welke mede is verkregen door een opéénstapeling van - het moet gezegd worden - ook ettelijke verkeerde keuzes in mijn leven.
Het is het zwaar te torsen lot van menig man, die net als ik, Abraham al heeft ontmoet.
Tips voor een goed huwelijk.
Bij ons in het gezin zijn de taken en verantwoordelijkheden op een heldere wijze tussen mij en mijn vrouw geregeld. Zij gaat over de doorgaans wat kleinere zaken, zoals de aanschaf van een nieuwe auto, de schoolkeuzes van de kinderen en het beheer over onze financiën. Ik daarentegen word in stelling gebracht bij de zaken van groot belang, zoals ondermeer wat er in het Midden-Oosten moet gebeuren of hoe de strategie van de Democraten in Amerika moet zijn om ook de komende 4 jaar de Republikeinen buiten de deur te kunnen houden. Op deze wijze ontstaan er dus eigenlijk nooit misverstanden tussen ons, is de boel altijd in balans en draagt deze vooraf gemaakte afspraak bij aan een harmonieus huwelijksleven. Een echte aanrader dus, wellicht ook voor u.
Zo hebben we ook afspraken gemaakt over de huwelijkse trouw. De essentie van deze afspraak wordt bepaald door een vooraf gegeven helder en eerlijk verwachtingsbeeld naar elkaar toe. We zijn overeengekomen dat, mocht ik een keertje buiten de deur gaan snoepen, ik haar dat pertinent niet vertel. Uiteraard staat daar tegenover dat zij er niet naar vraagt. Ook dit voorkomt, zoals u begrijpt misverstanden en onherstelbare schade binnen het huwelijk.
Op bovenstaande wijze kun je het werkelijk heel lang met elkaar volhouden. Immers, zeg nou zelf, het huwelijk is geenzins een sinecure. Het betekent toch een verbintenis voor het leven, waarbij plechtig aan elkaar wordt beloofd bij elkaar te zullen blijven tot de dood je scheidt? Dat gaat feitelijk niet zonder goede afspraken. Nou dan!
Zo hebben we ook afspraken gemaakt over de huwelijkse trouw. De essentie van deze afspraak wordt bepaald door een vooraf gegeven helder en eerlijk verwachtingsbeeld naar elkaar toe. We zijn overeengekomen dat, mocht ik een keertje buiten de deur gaan snoepen, ik haar dat pertinent niet vertel. Uiteraard staat daar tegenover dat zij er niet naar vraagt. Ook dit voorkomt, zoals u begrijpt misverstanden en onherstelbare schade binnen het huwelijk.
Op bovenstaande wijze kun je het werkelijk heel lang met elkaar volhouden. Immers, zeg nou zelf, het huwelijk is geenzins een sinecure. Het betekent toch een verbintenis voor het leven, waarbij plechtig aan elkaar wordt beloofd bij elkaar te zullen blijven tot de dood je scheidt? Dat gaat feitelijk niet zonder goede afspraken. Nou dan!
vrijdag 20 juli 2012
Door de mand gevallen rechtse ballen
Dat het intellect ook niet bij de rechtse jongeren van de VVD gezocht moet worden, heb ik vandaag definitief bevestigd gekregen. Hoe erg geïnfecteerd moet je geest toch zijn dat je het liberale gedachtengoed van je moederpartij publiekelijk inruilt voor een gelijksoortige weerzinwekkende retoriek als die van oud partijgenoot Geert Wilders en zijn - niet tot zelfstandig denken in staat zijnde - vazallenclub.
Hoe durf je als liberale jongerenbeweging in je clubblad ongevraagd een bewerkte vakbondsposter te plaatsen, waarop een werkelijk bestaande schoonmaakster staat afgebeeld, met op haar schort de beschamende tekst geschreven: 'Bankhangen en maar geld vangen'. De mevrouw in kwestie had haar afbeelding op de originele poster in dienst gesteld van de vakbond om tijdens de recente schoonmaakacties respect en waardering voor de schoonmakers en het schoonmaakvak te vragen. Hoe respectloos wordt hier nu door de JOVD mee omgegaan en dat terwijl de meeste van deze verwende in blauwe blazertjes en kokerrokjes gestoken snotneuzen nog nooit hun eigen kamer hebben hoeven opruimen. Gelukkig komt er uit eigen gelederen ook kritiek op deze beschamende en respectloze uiting van driedubbele stompzinnigheid.
De op de poster afgebeelde hardwerkende schoonmaakster heeft inmiddels aangekondigd om het er niet bij te laten zitten en gelijk heeft zij. Een oorvijg van een in krijtstreep gestoken liberale vaderfiguur, die zijn gewaardeerde partij besmeurd ziet worden door zijn eigen nest vervuilende jongeren, lijkt mij overigens ook wel op haar plaats.
Klik hier voor de gewraakte afbeelding
Hoe durf je als liberale jongerenbeweging in je clubblad ongevraagd een bewerkte vakbondsposter te plaatsen, waarop een werkelijk bestaande schoonmaakster staat afgebeeld, met op haar schort de beschamende tekst geschreven: 'Bankhangen en maar geld vangen'. De mevrouw in kwestie had haar afbeelding op de originele poster in dienst gesteld van de vakbond om tijdens de recente schoonmaakacties respect en waardering voor de schoonmakers en het schoonmaakvak te vragen. Hoe respectloos wordt hier nu door de JOVD mee omgegaan en dat terwijl de meeste van deze verwende in blauwe blazertjes en kokerrokjes gestoken snotneuzen nog nooit hun eigen kamer hebben hoeven opruimen. Gelukkig komt er uit eigen gelederen ook kritiek op deze beschamende en respectloze uiting van driedubbele stompzinnigheid.
De op de poster afgebeelde hardwerkende schoonmaakster heeft inmiddels aangekondigd om het er niet bij te laten zitten en gelijk heeft zij. Een oorvijg van een in krijtstreep gestoken liberale vaderfiguur, die zijn gewaardeerde partij besmeurd ziet worden door zijn eigen nest vervuilende jongeren, lijkt mij overigens ook wel op haar plaats.
Klik hier voor de gewraakte afbeelding
maandag 16 juli 2012
Een andere kijk op zorgkostenreductie.
Om de zorgkosten te beteugelen maakte verzekeraar CZ afgelopen week bekend dat er, zonder het risico van langer wordende wachtlijsten, zeker 15 ziekenhuizen in Nederland gesloten zouden kunnen worden. Een stad als Amsterdam met nu acht ziekenhuizen kan, zonder noemenswaardige problemen met minimaal één ziekenhuis worden teruggebracht, aldus bestuursvoorzitter Van der Meeren van het verzekeringsconcern. Wel dienen de ziekenhuizen zich dan te specialiseren en te beperken tot die (be)handelingen waarin zij zich in positieve wijze onderscheiden van de overigen. Bestuursvoorzitter Levi van het AMC, was het met hem eens al verwonderde het hem wel dat de verzekeraars, ondanks deze opvatting, nog steeds afzonderlijke afspraken maken met alle ziekenhuizen.
Het is een feit dat de kosten van onze gezondheidszorg inmiddels de pan uit zijn gaan rijzen en schier onbetaalbaar aan het worden zijn voor de gemiddelde Nederlander. Vriend en vijand zijn het er over eens, zó kan het niet door blijven gaan. Op enig moment zal de wal het schip keren en omdat dit zelden zonder aanzienlijke schade verloopt, voelt iedereen met enige zeggingskracht of -drang binnen de politiek, het beleid of de sector, de druk om tot ingrijpende maatregelen over te moeten gaan.
Niet zelden worden er dan voorstellen gedaan waarbij de rekening wordt neergelegd bij de burger, of het in zo'n geval nu gaat om het ophogen van de premies voor de basisverzekering of het inperken van het dekkingspakket of gewoon allebei tegelijk, danwel het introduceren van een eigen bijdrage op het huisartsbezoek, de specialistische of geestelijke hulpverlening, of het basaal medicijngebruik, het treft in alle gevallen uw portemonnee en vanuit mijn perspectief, nog erger die van mij.
Sinds de marktwerking haar intrede heeft gedaan in de zorg, heeft ook het streven naar winst haar intrede gedaan. Daarmee is de gezondheidszorg verworden tot een ordinair commercieel product waarbij managers het dienstverleningsproces op efficiënte wijze inrichten en bewaken, hetgeen tot gevolg heeft dat er minder handen aan het bed verschijnen doch welke handen zich wel ijveren met het invullen van allerhande lijsten en staten de administratie dienende en waarbij de medewerkers van de thuiszorg met een scanner aan de deur, notabene iedere minuut besteedt aan de "client" moeten verantwoorden, al dan niet geconfronteerd aan een in een laboratorium setting vooraf vastgestelde tijdsnorm.
Dat deze ontwikkeling naar mijn inzicht, ten koste gaat van uw koopkracht, wordt iedere keer bij de jaarlijkse vaststelling van de premies weer opnieuw bewezen, want de zorg mag dan duurder zijn geworden, het behaalde rendement van dit jaar moet overeenkomstig de winstdoelstelling van de verzekeraar, ook het komende jaar minimaal op een gelijk niveau blijven maar liefst nog ietsje hoger uit gaan vallen om het eigen vermogen van de onderneming te laten groeien danwel om de, in driedelig kostuum geklede aandeelhouders ook dan weer tevreden te kunnen blijven stellen.
Zoals uit de eerste alinea van mijn betoog valt af te leiden bemoeit de markt zich nu ook steeds meer en meer met het kennelijke beleid binnen de gezondheidszorg en claimt het de ruimte die een heel ministerie met beleidsmakers daarop inmiddels prijs heeft gegeven.
Tot slot ter overdenking: Wat zou het ons als maatschappij, ter beteugeling van de immer stijgende kosten in de zorg, opleveren als de gezondheidszorg weer in het publieke domein zou worden teruggebracht en waarbij op geleidelijke wijze afscheid genomen zou worden van de veel te ver doorgevoerde marktwerking?
Reageren? Dat kan via hddfolkerts@hotmail.com
Het is een feit dat de kosten van onze gezondheidszorg inmiddels de pan uit zijn gaan rijzen en schier onbetaalbaar aan het worden zijn voor de gemiddelde Nederlander. Vriend en vijand zijn het er over eens, zó kan het niet door blijven gaan. Op enig moment zal de wal het schip keren en omdat dit zelden zonder aanzienlijke schade verloopt, voelt iedereen met enige zeggingskracht of -drang binnen de politiek, het beleid of de sector, de druk om tot ingrijpende maatregelen over te moeten gaan.
Niet zelden worden er dan voorstellen gedaan waarbij de rekening wordt neergelegd bij de burger, of het in zo'n geval nu gaat om het ophogen van de premies voor de basisverzekering of het inperken van het dekkingspakket of gewoon allebei tegelijk, danwel het introduceren van een eigen bijdrage op het huisartsbezoek, de specialistische of geestelijke hulpverlening, of het basaal medicijngebruik, het treft in alle gevallen uw portemonnee en vanuit mijn perspectief, nog erger die van mij.
Sinds de marktwerking haar intrede heeft gedaan in de zorg, heeft ook het streven naar winst haar intrede gedaan. Daarmee is de gezondheidszorg verworden tot een ordinair commercieel product waarbij managers het dienstverleningsproces op efficiënte wijze inrichten en bewaken, hetgeen tot gevolg heeft dat er minder handen aan het bed verschijnen doch welke handen zich wel ijveren met het invullen van allerhande lijsten en staten de administratie dienende en waarbij de medewerkers van de thuiszorg met een scanner aan de deur, notabene iedere minuut besteedt aan de "client" moeten verantwoorden, al dan niet geconfronteerd aan een in een laboratorium setting vooraf vastgestelde tijdsnorm.
Dat deze ontwikkeling naar mijn inzicht, ten koste gaat van uw koopkracht, wordt iedere keer bij de jaarlijkse vaststelling van de premies weer opnieuw bewezen, want de zorg mag dan duurder zijn geworden, het behaalde rendement van dit jaar moet overeenkomstig de winstdoelstelling van de verzekeraar, ook het komende jaar minimaal op een gelijk niveau blijven maar liefst nog ietsje hoger uit gaan vallen om het eigen vermogen van de onderneming te laten groeien danwel om de, in driedelig kostuum geklede aandeelhouders ook dan weer tevreden te kunnen blijven stellen.
Zoals uit de eerste alinea van mijn betoog valt af te leiden bemoeit de markt zich nu ook steeds meer en meer met het kennelijke beleid binnen de gezondheidszorg en claimt het de ruimte die een heel ministerie met beleidsmakers daarop inmiddels prijs heeft gegeven.
Tot slot ter overdenking: Wat zou het ons als maatschappij, ter beteugeling van de immer stijgende kosten in de zorg, opleveren als de gezondheidszorg weer in het publieke domein zou worden teruggebracht en waarbij op geleidelijke wijze afscheid genomen zou worden van de veel te ver doorgevoerde marktwerking?
Reageren? Dat kan via hddfolkerts@hotmail.com
zondag 15 juli 2012
Ga nu maar liggen, liefste
Ga nu maar liggen liefste in de tuin,
de lege plekken in het hoge gras, ik heb
altijd gewild dat ik dat was, een lege
plek voor iemand, om te blijven.
Geplaatst naar aanleiding van het overlijden op 11 juli 2012 van Rutger Kopland
Psychiater en Dichter.
de lege plekken in het hoge gras, ik heb
altijd gewild dat ik dat was, een lege
plek voor iemand, om te blijven.
Geplaatst naar aanleiding van het overlijden op 11 juli 2012 van Rutger Kopland
Psychiater en Dichter.
zondag 1 juli 2012
De grote keien in mijn leven.
Ruim anderhalf jaar geleden, tijdens de jaarlijkse Kerstlunch, hield mijn districtshoofd de verzamelde medewerkers een wijze les voor. De tijd was beperkt, zij had slechts een klein uurtje om haar boodschap over te dragen. Daarna zou de gezamenlijke Chinese rijsttafel beginnen.
Zittend op één van de tafels, temidden van de groep sprak zij: “Ik zou graag met jullie een experiment willen doen”. Zij haalde een enorme glazen pot met meer dan vier liter inhoud tevoorschijn en zette die voorzichtig op de tafel. Vervolgens stopte zij zorgvuldig een twaalftal keien, zo groot als een vuist, één voor één in de pot, totdat er werkelijk niet één kei meer bij kon.
Toen keek ze de groep aan en vroeg:”Is de pot nu vol?” Waarop de meesten van ons allemaal bevestigend antwoordden. Ze wachtte een aantal seconden en sprak: ”Echt waar?”
Zij pakte vervolgens een zak kiezelstenen onder de tafel vandaan. Heel voorzichtig strooide ze de inhoud van de zak over de keien in de pot, die zij daarna langzaam heen en weer bewoog. De kiezelstenen gleden tussen de keien, tot op de bodem van de pot.
Weer keek ze ons aan en sprak:”Is deze pot nu vol?” Deze keer begonnen we iets door te krijgen en één van ons antwoordde:”Waarschijnlijk niet”.
Weer dook ze onder de tafel en haalde een zak met zand tevoorschijn die zij in de pot goot. Het zand verdeelde zich tussen de keien en de kiezelstenen en nogmaals vroeg ons districtshoofd: "Is de pot nu vol?”
We antwoordden, inmiddels wijzer geworden, dat dit niet het geval was.
Ze nam de kan water van de tafel en goot die vervolgens leeg totdat de pot tot aan de rand gevuld was. Toen vroeg ze:” Welke grote waarheid wordt door dit experiment bewezen?”
Al meedenkend zei één van ons: ”Het bewijst dat, zelfs al is onze agenda nog zo vol, als we dat zouden willen, er altijd nog wel een afspraak bij kan en dat er dus toch nog tijd is om meer te doen dan we al deden”.
“Nee”, zei ze. “Dat is het niet. Deze proef bewijst dat als we niet eerst de grote keien in de pot stoppen we ze er naderhand nooit meer in krijgen”.
Het werd heel erg stil in het vergaderzaaltje, terwijl iedereen nadacht over de vanzelfsprekendheid van deze stelling. Ze zei vervolgens:”Wat zijn de grote keien in jullie leven?
Je gezondheid?, je partner? je kinderen? je gezin? je familie? Of misschien je vrienden of de dromen die je nog verwezenlijken wilt? Een relaxt leven leiden en dat doen wat je nog wilt? Of misschien vanaf nu de tijd nemen voor de personen of dingen waarvan je houdt? Of toch iets anders misschien.....?
Wat jullie moeten onthouden, vervolgde ze, is dat het belangrijk is dat je in uw leven begint met de GROTE KEIEN in de pot te stoppen, anders loop je het risico dat je leven uiteindelijk niet zal slagen. Als je voorrang geeft aan de kleinigheden (de kiezelstenen en het zand) zal je leven gevuld zijn met details en zul je geen tijd meer over hebben voor de belangrijke dingen des levens.
Dus, vergeet nooit jezelf de vraag te stellen: Wat zijn de GROTE KEIEN in mijn leven? Als je dat weet, dan adviseer ik je om deze als eerste in je levenspot stoppen”.
Aan deze filosofische les, moest ik onlangs weer terugdenken toen mijn gezondheid mij wederom in de steek liet. Ondanks de kwetsbaarheid van mijn diabetische voet, ben ik maar voortdurend blijven rennen, het afgelopen jaar. Waarmee ik het allemaal zo druk heb, kunt je in mijn profiel ter rechterzijde lezen. Dat dit soms ten koste is gegaan van mijn gezin en mijn vrouw behoeft geen betoog. Terecht dat Mieke een appél op mij doet om het vanaf nu wat rustiger aan te gaan doen. Het heeft inderdaad nog anderhalf jaar geduurd vanaf de Kerst van 2010 tot nu toe, maar de boodschap is eindelijk echt geland. Ook ik besef mij inmiddels wat MIJN GROTE KEIEN in het leven zijn.
Zittend op één van de tafels, temidden van de groep sprak zij: “Ik zou graag met jullie een experiment willen doen”. Zij haalde een enorme glazen pot met meer dan vier liter inhoud tevoorschijn en zette die voorzichtig op de tafel. Vervolgens stopte zij zorgvuldig een twaalftal keien, zo groot als een vuist, één voor één in de pot, totdat er werkelijk niet één kei meer bij kon.
Toen keek ze de groep aan en vroeg:”Is de pot nu vol?” Waarop de meesten van ons allemaal bevestigend antwoordden. Ze wachtte een aantal seconden en sprak: ”Echt waar?”
Zij pakte vervolgens een zak kiezelstenen onder de tafel vandaan. Heel voorzichtig strooide ze de inhoud van de zak over de keien in de pot, die zij daarna langzaam heen en weer bewoog. De kiezelstenen gleden tussen de keien, tot op de bodem van de pot.
Weer keek ze ons aan en sprak:”Is deze pot nu vol?” Deze keer begonnen we iets door te krijgen en één van ons antwoordde:”Waarschijnlijk niet”.
Weer dook ze onder de tafel en haalde een zak met zand tevoorschijn die zij in de pot goot. Het zand verdeelde zich tussen de keien en de kiezelstenen en nogmaals vroeg ons districtshoofd: "Is de pot nu vol?”
We antwoordden, inmiddels wijzer geworden, dat dit niet het geval was.
Ze nam de kan water van de tafel en goot die vervolgens leeg totdat de pot tot aan de rand gevuld was. Toen vroeg ze:” Welke grote waarheid wordt door dit experiment bewezen?”
Al meedenkend zei één van ons: ”Het bewijst dat, zelfs al is onze agenda nog zo vol, als we dat zouden willen, er altijd nog wel een afspraak bij kan en dat er dus toch nog tijd is om meer te doen dan we al deden”.
“Nee”, zei ze. “Dat is het niet. Deze proef bewijst dat als we niet eerst de grote keien in de pot stoppen we ze er naderhand nooit meer in krijgen”.
Het werd heel erg stil in het vergaderzaaltje, terwijl iedereen nadacht over de vanzelfsprekendheid van deze stelling. Ze zei vervolgens:”Wat zijn de grote keien in jullie leven?
Je gezondheid?, je partner? je kinderen? je gezin? je familie? Of misschien je vrienden of de dromen die je nog verwezenlijken wilt? Een relaxt leven leiden en dat doen wat je nog wilt? Of misschien vanaf nu de tijd nemen voor de personen of dingen waarvan je houdt? Of toch iets anders misschien.....?
Wat jullie moeten onthouden, vervolgde ze, is dat het belangrijk is dat je in uw leven begint met de GROTE KEIEN in de pot te stoppen, anders loop je het risico dat je leven uiteindelijk niet zal slagen. Als je voorrang geeft aan de kleinigheden (de kiezelstenen en het zand) zal je leven gevuld zijn met details en zul je geen tijd meer over hebben voor de belangrijke dingen des levens.
Dus, vergeet nooit jezelf de vraag te stellen: Wat zijn de GROTE KEIEN in mijn leven? Als je dat weet, dan adviseer ik je om deze als eerste in je levenspot stoppen”.
Aan deze filosofische les, moest ik onlangs weer terugdenken toen mijn gezondheid mij wederom in de steek liet. Ondanks de kwetsbaarheid van mijn diabetische voet, ben ik maar voortdurend blijven rennen, het afgelopen jaar. Waarmee ik het allemaal zo druk heb, kunt je in mijn profiel ter rechterzijde lezen. Dat dit soms ten koste is gegaan van mijn gezin en mijn vrouw behoeft geen betoog. Terecht dat Mieke een appél op mij doet om het vanaf nu wat rustiger aan te gaan doen. Het heeft inderdaad nog anderhalf jaar geduurd vanaf de Kerst van 2010 tot nu toe, maar de boodschap is eindelijk echt geland. Ook ik besef mij inmiddels wat MIJN GROTE KEIEN in het leven zijn.
zaterdag 30 juni 2012
Het belang van één groot Europa
Kent u de anekdote van de chirurg, de architect en de politicus?
Tijdens een gezellig samen zijn stelt de chirurg dat zijn beroep van hun drieën het oudste is. Eva werd geschapen uit de rib van Adam en daar was vanzelfsprekend een chirurg bij nodig, zo stelt hij. De architect schud zijn hoofd en zegt dat in de periode voor Adam en Eva de wereld al geordend moest zijn omdat anders het paradijs een chaos was. Daar was uiteraard een architect bij nodig, zo stelt hij. Vervolgens neemt de politicus het woord en zegt en wie denken jullie dan wie die chaos geschapen heeft?
De politiek maakt er niet zelden een bende van. Dat geldt ook zeker voor de huidige crisis in Europa waarbij landen, banken en de euro overeind moeten worden gehouden en waarbij van de burger onevenredige financiële offers gevraagd worden. De hegemonie van de rijke landen in Europa dwingen de zuidelijke landen in ruil voor financiële noodhulp tot draconische bezuinigingsmaatregelen, waarvan in beide gevallen de rekening bij de burgers wordt neergelegd. Ook hier, zoals we inmiddels allemaal merken. Geen wonder dat de burger met de éénwording van Europa naast het gevoel van de eigen identiteit ook het vertrouwen in "Brussel" aan het verliezen is.
Europa zal zonder twijfel een groot verkiezingsthema gaan vormen tijdens de campagnes voor de aanstaande landelijke verkiezingen, zeker nu de populistische volksmenner van de PVV, Geert Wilders, het thema bewust heeft versimpelt tot een schijnbaar eenvoudige keuze tussen zijn Nederlandse modelburgers Henk en Ingrid of voor, zoals hij dat noemt, de ongekozen bureaucraten uit de superstaat Brussel en hun Griekse vriendjes. Daarmee wordt het beeld neergezet of zouden we hier ter lande beter af zijn zonder Europa, hetgeen ik vanuit mijn visie graag wil weerleggen.
In het door oorlogen verscheurde Europese continent werd na de Tweede Wereldoorlog de wens voor één verenigd Europa vooral ingegeven vanuit de gedachte dat daarmee voor eens en voor altijd toekomstige oorlogen zouden kunnen worden voorkomen. Dat hoopgevende beschavingsideaal, dat groot draagvlak onder de bevolking had, kunnen we nu achteraf beoordelen als goed geslaagd. Een smet op het blazoen vormt de Balkanoorlog aan het einde van de vorige eeuw, maar de daarbij betrokken landen maken weliswaar deel uit van het Europese continent maar niet als toegelaten lidstaat van de Europese Unie en dat is toch geen onbelangrijke nuance in dit verhaal. De lidstaten onderling hebben nu al ruim 67 jaar geen gewapende conflicten meer gehad. Dat is onze grootste verdienste van een verenigd Europa en dat moeten we met zijn allen - ook U - blijven koesteren.
In 1979 werden de eerste Europese verkiezingen in Nederland gehouden en toen werd ook voor het eerst pijnlijk zichtbaar dat het geïnstitutioneerde Europa (de EEG) onderweg haar burgers was kwijtgeraakt. In 1985 werd het beschavingsideaal van "nooit meer oorlog" nogmaals herbevestigd door de 9e symfonie van Beethoven, (Alle Menschen werden Brüder) tot Europees volkslied te benoemen. Maar toen was het eigenlijk al te laat, het Europa was iets van de politici geworden, erg ver weg van ons als burgers en vooral gericht op het wegnemen van barrières in het onderlinge handelsverkeer en dus vooral naar liberaal gedachtengoed, het bevorderen van de economie. Het sluitstuk werd gevormd door de fictieve economische rekeneenheid (de ECU), in het jaar 2002 definitief om te zetten in een tastbare nieuwe Europese munt, de Euro (€). Terwijl VVD minister Zalm met zijn schaterlach de eerste biljetten uit de flappetap trekt, merkt de goedwillende burger al vanaf de volgende dag, dat zijn leven een stuk duurder dan voorheen geleefd zal moeten worden.
Inmiddels maakt de euro de zwaarste crisis door in haar korte bestaan en dreigen landen, banken en financiële betalingssystemen om te vallen. Om nu populistisch op te gaan roepen voor een, van de Europese Unie afgescheiden Nederland, alsof we geen deel meer uitmaken van de rest van wereld, is niet reëel en dus feitelijk kiezersbedrog. Als u het in financieel opzicht de komende jaren echt zwaar te verduren wilt hebben, dan moet u daar uiteraard vooral voor gaan kiezen.
Verstandiger is de vaststelling "We zitten nu eenmaal in het schuitje en we moeten door". Wel moeten we nieuwe voorwaarden gaan stellen over de wijze waarop we met zijn allen door willen gaan. Hierbij is het van belang dat Europa weer teruggegeven wordt aan haar burgers. Naast de noodzaak van een goed draaiende economie, waarbij het van cruciaal belang is dat deze op een duurzame wijze wordt hervormd, zodat er veel groene banen kunnen worden gecreëerd, is ook een sociaal Europa van groot belang. De intrinsieke waarden die bij het oorspronkelijke beschavingsideaal horen zoals: solidariteit en minder markt, nooit meer oorlog en het bieden van een sociale paraplu voor die burgers die het om wat voor reden niet redden in onze maatschappij, moeten weer voorop komen te staan. Er moeten dus eveneens scherpe eisen worden gesteld aan het hanteren van de menselijke maat. Als wereldburgers zijn we naast Groninger en Nederlander ook Europeaan. De tijd is aangebroken om Europa weer terug te geven aan de Europeanen. Want Europa dat zijn wij!
Reageren? Dat kan via hddfolkerts@hotmail.com
De politiek maakt er niet zelden een bende van. Dat geldt ook zeker voor de huidige crisis in Europa waarbij landen, banken en de euro overeind moeten worden gehouden en waarbij van de burger onevenredige financiële offers gevraagd worden. De hegemonie van de rijke landen in Europa dwingen de zuidelijke landen in ruil voor financiële noodhulp tot draconische bezuinigingsmaatregelen, waarvan in beide gevallen de rekening bij de burgers wordt neergelegd. Ook hier, zoals we inmiddels allemaal merken. Geen wonder dat de burger met de éénwording van Europa naast het gevoel van de eigen identiteit ook het vertrouwen in "Brussel" aan het verliezen is.
Europa zal zonder twijfel een groot verkiezingsthema gaan vormen tijdens de campagnes voor de aanstaande landelijke verkiezingen, zeker nu de populistische volksmenner van de PVV, Geert Wilders, het thema bewust heeft versimpelt tot een schijnbaar eenvoudige keuze tussen zijn Nederlandse modelburgers Henk en Ingrid of voor, zoals hij dat noemt, de ongekozen bureaucraten uit de superstaat Brussel en hun Griekse vriendjes. Daarmee wordt het beeld neergezet of zouden we hier ter lande beter af zijn zonder Europa, hetgeen ik vanuit mijn visie graag wil weerleggen.
In het door oorlogen verscheurde Europese continent werd na de Tweede Wereldoorlog de wens voor één verenigd Europa vooral ingegeven vanuit de gedachte dat daarmee voor eens en voor altijd toekomstige oorlogen zouden kunnen worden voorkomen. Dat hoopgevende beschavingsideaal, dat groot draagvlak onder de bevolking had, kunnen we nu achteraf beoordelen als goed geslaagd. Een smet op het blazoen vormt de Balkanoorlog aan het einde van de vorige eeuw, maar de daarbij betrokken landen maken weliswaar deel uit van het Europese continent maar niet als toegelaten lidstaat van de Europese Unie en dat is toch geen onbelangrijke nuance in dit verhaal. De lidstaten onderling hebben nu al ruim 67 jaar geen gewapende conflicten meer gehad. Dat is onze grootste verdienste van een verenigd Europa en dat moeten we met zijn allen - ook U - blijven koesteren.
In 1979 werden de eerste Europese verkiezingen in Nederland gehouden en toen werd ook voor het eerst pijnlijk zichtbaar dat het geïnstitutioneerde Europa (de EEG) onderweg haar burgers was kwijtgeraakt. In 1985 werd het beschavingsideaal van "nooit meer oorlog" nogmaals herbevestigd door de 9e symfonie van Beethoven, (Alle Menschen werden Brüder) tot Europees volkslied te benoemen. Maar toen was het eigenlijk al te laat, het Europa was iets van de politici geworden, erg ver weg van ons als burgers en vooral gericht op het wegnemen van barrières in het onderlinge handelsverkeer en dus vooral naar liberaal gedachtengoed, het bevorderen van de economie. Het sluitstuk werd gevormd door de fictieve economische rekeneenheid (de ECU), in het jaar 2002 definitief om te zetten in een tastbare nieuwe Europese munt, de Euro (€). Terwijl VVD minister Zalm met zijn schaterlach de eerste biljetten uit de flappetap trekt, merkt de goedwillende burger al vanaf de volgende dag, dat zijn leven een stuk duurder dan voorheen geleefd zal moeten worden.
Inmiddels maakt de euro de zwaarste crisis door in haar korte bestaan en dreigen landen, banken en financiële betalingssystemen om te vallen. Om nu populistisch op te gaan roepen voor een, van de Europese Unie afgescheiden Nederland, alsof we geen deel meer uitmaken van de rest van wereld, is niet reëel en dus feitelijk kiezersbedrog. Als u het in financieel opzicht de komende jaren echt zwaar te verduren wilt hebben, dan moet u daar uiteraard vooral voor gaan kiezen.
Verstandiger is de vaststelling "We zitten nu eenmaal in het schuitje en we moeten door". Wel moeten we nieuwe voorwaarden gaan stellen over de wijze waarop we met zijn allen door willen gaan. Hierbij is het van belang dat Europa weer teruggegeven wordt aan haar burgers. Naast de noodzaak van een goed draaiende economie, waarbij het van cruciaal belang is dat deze op een duurzame wijze wordt hervormd, zodat er veel groene banen kunnen worden gecreëerd, is ook een sociaal Europa van groot belang. De intrinsieke waarden die bij het oorspronkelijke beschavingsideaal horen zoals: solidariteit en minder markt, nooit meer oorlog en het bieden van een sociale paraplu voor die burgers die het om wat voor reden niet redden in onze maatschappij, moeten weer voorop komen te staan. Er moeten dus eveneens scherpe eisen worden gesteld aan het hanteren van de menselijke maat. Als wereldburgers zijn we naast Groninger en Nederlander ook Europeaan. De tijd is aangebroken om Europa weer terug te geven aan de Europeanen. Want Europa dat zijn wij!
Reageren? Dat kan via hddfolkerts@hotmail.com
donderdag 14 juni 2012
Diagnostische fout
Al enige jaren kamp ik met een diabetische voet. De zenuwen in mijn linkervoet geven pijnprikkels niet meer goed door en de doorbloeding is niet meer "je van het". Heel langzaam maar des te onomkeerbaar verandert ook de stand van mijn voorvoet. Tenen groeien in klauwstand en het weefsel onder mijn gewrichten verdwijnt, zodat de knokels in mijn voet en het vloeroppervlak elkaar steeds dichter gaan naderen. De voet kan daar dan ook steeds minder druk verdragen en eeltvorming is het gevolg. Onder het eelt vormen zich wonden, die door de slechte doorbloeding slecht willen genezen. Uiteindelijk ligt altijd een ontsteking op de loer. In het weefsel kan deze worden bestreden met anti biotica, slaat het door naar het bot dan rest operatieve verwijdering van het aangetaste gewricht, hetgeen veelal gepaard gaat met het verlies van een lichaamsdeel. Zo is bij mij twee jaar geleden een teentje meegesneuveld na een botinfectie.
Drie weken geleden had ik plotseling een nieuwe blaar, waarvan ik tijdens het ontstaan daarvan niets had vernomen. In het ziekenhuis hebben ze het loshangend vel weggehaald, zodat de oppervlakkige wond zich kon herstellen. Dat gebeurde niet. In plaats van een nieuw velletje er overheen werd de wond dieper en dieper. Tot vorige week dinsdag. De chirurg van het ziekenhuis waar ik onder behandeling ben sondeerde de wond aan de onderzijde van mijn voet en kwam met zijn satéprikker aan de bovenkant weer uit. Het is mis, meneer Folkerts, uw bot is aangetast, ik steek er dwars doorheen. We gaan u opnemen en opereren. Terwijl ik Mieke belde maakten zij mijn directe opname al voor elkaar.
Een operatie is een technische handeling die in principe overal in een ziekenhuis kan plaatsvinden, dus gaf ik aan dat ik liever zou willen dat ik in mijn woonplaats zou worden geopereerd. Na enige telefonische afstemming tussen de artsen kon ik daar terecht. Ik moest mij aan het einde van de middag in het ziekenhuis in Winschoten melden bij de opnamebalie. Dat ging voorspoedig. Ook werd er nog een X-Ray gemaakt van mijn hart, longen en voet. Natuurlijk voelde ik mij emotioneel in een rollercoaster, omdat de ziekte mij weer een nieuwe teen zou gaan afpakken. Een volgende stap in het sluipende afbraakproces naar invaliditeit. Toch sliep ik wonderwel goed tijdens mijn eerste nacht in het ziekenhuisbed. 's-Ochtends nuchter moeten blijven in verband met de komende operatie. Tijdens de gebruikelijke artsenronde, vroeg de chirurg mij of er nog foto's waren gemaakt tijdens mijn intake. Dat was het geval. Hij gaf aan deze nog even te willen bekijken, zodat hij zich kon voorbereiden op de te verrichten operatie. Binnen drie kwartier stond hij weer voor mijn bed en gaf aan dat de foto's voor hem geen aanleiding gaven om te moeten opereren. Het bot bleek niet geïnfecteerd, zag er netjes uit dus geen aanleiding om operatief in te grijpen.
De chirurg verbonden aan de diabetische voetenpoli had volgens zijn Winschoter collega niet door het bot gestoken maar er langs geschampt. Hij was echter wel zo overtuigd van zijn constatering dat hij operatief ingrijpen direct noodzakelijk achtte. Wat nu als ik niet naar Winschoten was gegaan, was ik dan nu weer een teen kwijt geweest? Als dat was gebeurt, had ik dan ooit geweten dat dit achteraf medisch niet noodzakelijk was geweest? Allemaal vragen die niet met volstrekte zekerheid kunnen worden beantwoord. Feit is dat de eerste chirurg heeft verzuimd zijn constatering te verifiëren door middel van een röntgenfoto. Hij heeft het slechte nieuws te vroeg gebracht in de richting van zijn patiënt. Op zijn minst een kwalijke diagnostische fout dus.
In Winschoten hebben ze mij aan het infuus anti-biotica toegediend en na acht dagen ben ik met behoud van lijf en ledematen weer ontslagen. Wel is mijn voet in het gips gezet ter ontlasting van de druk op mijn voorvoet. Op de speeldag van ons nationale voetbal elftal tegen de Duitsers zat ik dan ook geheel in stijl weer op de bank.
Een operatie is een technische handeling die in principe overal in een ziekenhuis kan plaatsvinden, dus gaf ik aan dat ik liever zou willen dat ik in mijn woonplaats zou worden geopereerd. Na enige telefonische afstemming tussen de artsen kon ik daar terecht. Ik moest mij aan het einde van de middag in het ziekenhuis in Winschoten melden bij de opnamebalie. Dat ging voorspoedig. Ook werd er nog een X-Ray gemaakt van mijn hart, longen en voet. Natuurlijk voelde ik mij emotioneel in een rollercoaster, omdat de ziekte mij weer een nieuwe teen zou gaan afpakken. Een volgende stap in het sluipende afbraakproces naar invaliditeit. Toch sliep ik wonderwel goed tijdens mijn eerste nacht in het ziekenhuisbed. 's-Ochtends nuchter moeten blijven in verband met de komende operatie. Tijdens de gebruikelijke artsenronde, vroeg de chirurg mij of er nog foto's waren gemaakt tijdens mijn intake. Dat was het geval. Hij gaf aan deze nog even te willen bekijken, zodat hij zich kon voorbereiden op de te verrichten operatie. Binnen drie kwartier stond hij weer voor mijn bed en gaf aan dat de foto's voor hem geen aanleiding gaven om te moeten opereren. Het bot bleek niet geïnfecteerd, zag er netjes uit dus geen aanleiding om operatief in te grijpen.
De chirurg verbonden aan de diabetische voetenpoli had volgens zijn Winschoter collega niet door het bot gestoken maar er langs geschampt. Hij was echter wel zo overtuigd van zijn constatering dat hij operatief ingrijpen direct noodzakelijk achtte. Wat nu als ik niet naar Winschoten was gegaan, was ik dan nu weer een teen kwijt geweest? Als dat was gebeurt, had ik dan ooit geweten dat dit achteraf medisch niet noodzakelijk was geweest? Allemaal vragen die niet met volstrekte zekerheid kunnen worden beantwoord. Feit is dat de eerste chirurg heeft verzuimd zijn constatering te verifiëren door middel van een röntgenfoto. Hij heeft het slechte nieuws te vroeg gebracht in de richting van zijn patiënt. Op zijn minst een kwalijke diagnostische fout dus.
In Winschoten hebben ze mij aan het infuus anti-biotica toegediend en na acht dagen ben ik met behoud van lijf en ledematen weer ontslagen. Wel is mijn voet in het gips gezet ter ontlasting van de druk op mijn voorvoet. Op de speeldag van ons nationale voetbal elftal tegen de Duitsers zat ik dan ook geheel in stijl weer op de bank.
zaterdag 5 mei 2012
Aleen maar slachtoffers.
We herdenken jaarlijks op 4 mei onze doden opdat we niet vergeten. Vrijheid is een kostbaar bezit. Dat we ons daarvan niet iedere dag bewust zijn komt omdat vrijheid zo van zelfsprekend lijkt. De jaarlijkse dodenherdenking op 4 mei maakt ons bewust van het feit dat onze hedendaagse vrijheid bevochten is en dat er mensen zijn geweest die voor deze vrijheid hun leven hebben gelaten. Net zoals er nu nog steeds mensen zijn die tegen de verdrukking in vechten voor hun vrijheid. Syrie is daar het meest recente voorbeeld van. Dat is onrecht, omdat in vrijheid mogen leven een recht is dat ons allen toekomt.
In Vorden ging de dodenherdenking gisteren mis omdat het organisatiecomite met gemeentelijke toestemming ook 10 gesneuvelde Duitse soldaten in de herdenking wilde betrekken. De graven van deze soldaten liggen in de directe omgeving van de plek waar de herdenking ieder jaar plaats vindt. Met dit initiatief wilde het comite 67 jaar na de oorlog een gebaar van verzoening maken omdat in het hedendaagse maatschappelijke verkeer de vriendschapsbanden met de Duitse buren inmiddels volledig herstelt zijn.
Federatief Joods Nederland stapte naar de rechter om met een kort geding de herdenking in de gekozen vorm tegen te houden. De federatie is van mening dat het mede herdenken van de Duitse soldaten beledigend en grievend is voor de nabestaanden van Joodse oorlogslachtoffers die juist onder de Duitse tirannie zo vreselijk veel hebben geleden. Met die pijn moet rekening worden gehouden. De rechtbank in Zutphen kon daar in mee gaan en verbood het de bestuurlijke vertegenwoordigers van de gemeente Bronckhorst, waar Vorden onder valt, om langs de laatste rustplaatsen van de Duitse soldaten te lopen. In het geval van de herdenking in Vorden vind ik dat jammer.
Jammer, omdat het hier gaat om Duitse soldaten van de Wehrmacht die gedwongen waren om als dienstplichtigen mee te doen aan de waanzin van hun fuhrer. Of ze het nu wel of niet eens waren met de ideologie van Hitler Duitsland, ook zij werden de oorlog ingestuurd en zijn naar mijn oordeel dus eveneens oorlogslachtoffer.
Het zou anders zijn geweest als de desbetreffende soldaten SS-ers waren geweest, omdat in dat geval deze bewust hebben gekozen voor het verfoeilijke regiem van Hitler en de zijnen. Daar is echter in de situatie van Vorden geen sprake van. De Duitse soldaten die daar ter grave liggen zijn ook hun vrijheid ontnomen. Ook zij hebben de oorlog met hun dood moeten bekopen. Zij hebben echter de pech om vanuit ons perspectief in het verkeerde uniform te zijn gestorven. Het zou een groot gebaar zijn geweest als er begrip was getoond voor ieders slachtofferrol in deze gevoelige kwestie. Het comite en de gemeente hebben hierin lef getoond, immers een oorlog kent goed beschouwd, alleen maar slachtoffers.
In Vorden ging de dodenherdenking gisteren mis omdat het organisatiecomite met gemeentelijke toestemming ook 10 gesneuvelde Duitse soldaten in de herdenking wilde betrekken. De graven van deze soldaten liggen in de directe omgeving van de plek waar de herdenking ieder jaar plaats vindt. Met dit initiatief wilde het comite 67 jaar na de oorlog een gebaar van verzoening maken omdat in het hedendaagse maatschappelijke verkeer de vriendschapsbanden met de Duitse buren inmiddels volledig herstelt zijn.
Federatief Joods Nederland stapte naar de rechter om met een kort geding de herdenking in de gekozen vorm tegen te houden. De federatie is van mening dat het mede herdenken van de Duitse soldaten beledigend en grievend is voor de nabestaanden van Joodse oorlogslachtoffers die juist onder de Duitse tirannie zo vreselijk veel hebben geleden. Met die pijn moet rekening worden gehouden. De rechtbank in Zutphen kon daar in mee gaan en verbood het de bestuurlijke vertegenwoordigers van de gemeente Bronckhorst, waar Vorden onder valt, om langs de laatste rustplaatsen van de Duitse soldaten te lopen. In het geval van de herdenking in Vorden vind ik dat jammer.
Jammer, omdat het hier gaat om Duitse soldaten van de Wehrmacht die gedwongen waren om als dienstplichtigen mee te doen aan de waanzin van hun fuhrer. Of ze het nu wel of niet eens waren met de ideologie van Hitler Duitsland, ook zij werden de oorlog ingestuurd en zijn naar mijn oordeel dus eveneens oorlogslachtoffer.
Het zou anders zijn geweest als de desbetreffende soldaten SS-ers waren geweest, omdat in dat geval deze bewust hebben gekozen voor het verfoeilijke regiem van Hitler en de zijnen. Daar is echter in de situatie van Vorden geen sprake van. De Duitse soldaten die daar ter grave liggen zijn ook hun vrijheid ontnomen. Ook zij hebben de oorlog met hun dood moeten bekopen. Zij hebben echter de pech om vanuit ons perspectief in het verkeerde uniform te zijn gestorven. Het zou een groot gebaar zijn geweest als er begrip was getoond voor ieders slachtofferrol in deze gevoelige kwestie. Het comite en de gemeente hebben hierin lef getoond, immers een oorlog kent goed beschouwd, alleen maar slachtoffers.
maandag 13 februari 2012
Oproep i.h.k.v. de afschaffing RUB
Geachte fractie GroenLinks,
Graag wens ik u te mobiliseren om de minister op te roepen het voorgenomen besluit over afschaffing van de RUB (Regeling Uitzondering Bestrijdingsmiddelen) te herroepen. Ik maak mij grote zorgen over het voorgenomen besluit om de verkoop en het gebruik van al eeuwen in gebruik zijnde - dus onschuldig gebleken - natuurlijke middelen in de land- en tuinbouw per 1 Juli a.s. te verbieden. Dit verbod dwingt producenten deze middelen te laten registreren als bestrijdingsmiddelen, eufemistisch gewasbeschermingsmiddelen genoemd. Producten als melk, bijenwas, zeewier-extract, e.d. worden dan gelijkgeschakeld aan synthetisch geproduceerde chemische producten. De consequenties van het voorgenomen besluit zijn duidelijk niet goed overwogen. De effecten van een verbod blokkeren reële opties om op een meer milieu-verantwoorde en gezondere wijze ons voedsel te produceren, dus voedsel zonder chemische residuen. Deze ontwikkelingen zijn volop gaande in de Nederlandse tuinbouw en verschaffen deze sector een groot onderscheidend vermogen ten opzichte van buitenlandse concurrenten. Het besluit druist ook in tegen beleidsvoornemens en wetgevingen die streven naar een groenere economie met meer duurzaamheid en minder uitstoot van CO2, Nitraat, en chemische residuen. Last but not least, de economische consequenties van het besluit zullen zijn dat tal van vooral midden- en kleinbedrijven en biologische voedselproducenten de deuren zullen moeten sluiten, niet iets waar wij in deze zware economische tijden nu direct op zitten te wachten.
Ik vertrouw op uw gezond verstand en uw verantwoordelijkheidsgevoel om dit besluit aan te vechten met de mogelijkheden die u hebt.
Met vriendelijke groeten,
H.D.D. Folkerts
Pekelderstraat 11
9673 BJ Winschoten.
Graag wens ik u te mobiliseren om de minister op te roepen het voorgenomen besluit over afschaffing van de RUB (Regeling Uitzondering Bestrijdingsmiddelen) te herroepen. Ik maak mij grote zorgen over het voorgenomen besluit om de verkoop en het gebruik van al eeuwen in gebruik zijnde - dus onschuldig gebleken - natuurlijke middelen in de land- en tuinbouw per 1 Juli a.s. te verbieden. Dit verbod dwingt producenten deze middelen te laten registreren als bestrijdingsmiddelen, eufemistisch gewasbeschermingsmiddelen genoemd. Producten als melk, bijenwas, zeewier-extract, e.d. worden dan gelijkgeschakeld aan synthetisch geproduceerde chemische producten. De consequenties van het voorgenomen besluit zijn duidelijk niet goed overwogen. De effecten van een verbod blokkeren reële opties om op een meer milieu-verantwoorde en gezondere wijze ons voedsel te produceren, dus voedsel zonder chemische residuen. Deze ontwikkelingen zijn volop gaande in de Nederlandse tuinbouw en verschaffen deze sector een groot onderscheidend vermogen ten opzichte van buitenlandse concurrenten. Het besluit druist ook in tegen beleidsvoornemens en wetgevingen die streven naar een groenere economie met meer duurzaamheid en minder uitstoot van CO2, Nitraat, en chemische residuen. Last but not least, de economische consequenties van het besluit zullen zijn dat tal van vooral midden- en kleinbedrijven en biologische voedselproducenten de deuren zullen moeten sluiten, niet iets waar wij in deze zware economische tijden nu direct op zitten te wachten.
Ik vertrouw op uw gezond verstand en uw verantwoordelijkheidsgevoel om dit besluit aan te vechten met de mogelijkheden die u hebt.
Met vriendelijke groeten,
H.D.D. Folkerts
Pekelderstraat 11
9673 BJ Winschoten.
GroenLinks Congres 2012
Samen met Rien Honnef naar het congres geweest, immers naast de missie in Kunduz moest ook worden gestemd om Nienke Homan in het landelijk bestuur te krijgen. Helaas liep dat net anders. Nu ook 4 uren voor de provinciale beleidsmedewerker geformaliseerd in de GL organisatie en geen 2/3 meerderheid om de statuten aan te passen om via een referendum de landelijke kandidatenlijsten vorm te laten geven.
zondag 29 januari 2012
Levensloop
Hoofdingang, noodopvang,
Voor op vaders stang,
Nesteldrang, zwanenzang,
Ieder gaat zijn eigen gang.
Voor op vaders stang,
Nesteldrang, zwanenzang,
Ieder gaat zijn eigen gang.
Abonneren op:
Posts (Atom)
