Het belang van één groot Europa

  Kent u de anekdote van de chirurg, de architect en de politicus?  Tijdens een gezellig samen zijn stelt de chirurg dat zijn beroep van hun drieën het oudste is. Eva werd geschapen uit de rib van Adam en daar was vanzelfsprekend een chirurg bij nodig, zo stelt hij. De architect schud zijn hoofd en zegt dat in de periode voor Adam en Eva de wereld al geordend moest zijn omdat anders het paradijs een chaos was. Daar was uiteraard een architect bij nodig, zo stelt hij. Vervolgens neemt de politicus het woord en zegt en wie denken jullie dan wie die chaos geschapen heeft?

De politiek maakt er niet zelden een bende van. Dat geldt ook zeker voor de huidige crisis in Europa waarbij landen, banken en de euro overeind moeten worden gehouden en waarbij van de burger onevenredige financiële offers gevraagd worden. De hegemonie van de rijke landen in Europa dwingen de zuidelijke landen in ruil voor financiële noodhulp tot draconische bezuinigingsmaatregelen, waarvan in beide gevallen de rekening bij de burgers wordt neergelegd. Ook hier, zoals we inmiddels allemaal merken. Geen wonder dat de burger met de éénwording van Europa naast het gevoel van de eigen identiteit ook het vertrouwen in "Brussel" aan het verliezen is.

Europa zal zonder twijfel een groot verkiezingsthema gaan vormen tijdens de campagnes voor de aanstaande landelijke verkiezingen, zeker nu de populistische volksmenner van de PVV, Geert Wilders, het thema bewust heeft versimpelt tot een schijnbaar eenvoudige keuze tussen zijn Nederlandse modelburgers Henk en Ingrid of voor, zoals hij dat noemt, de ongekozen bureaucraten uit de superstaat Brussel en hun Griekse vriendjes. Daarmee wordt het beeld neergezet of zouden we hier ter lande beter af zijn zonder Europa, hetgeen ik vanuit mijn visie graag wil weerleggen.

In het door oorlogen verscheurde Europese continent werd na de Tweede Wereldoorlog de wens voor één verenigd Europa vooral ingegeven vanuit de gedachte dat daarmee voor eens en voor altijd toekomstige oorlogen zouden kunnen worden voorkomen. Dat hoopgevende beschavingsideaal, dat groot draagvlak onder de bevolking had, kunnen we nu achteraf beoordelen als goed geslaagd. Een smet op het blazoen vormt de Balkanoorlog aan het einde van de vorige eeuw, maar de daarbij betrokken landen maken weliswaar deel uit van het Europese continent maar niet als toegelaten lidstaat van de Europese Unie en dat is toch geen onbelangrijke nuance in dit verhaal. De lidstaten onderling hebben nu al ruim 67 jaar geen gewapende conflicten meer gehad. Dat is onze grootste verdienste van een verenigd Europa en dat moeten we met zijn allen - ook U - blijven koesteren.

In 1979 werden de eerste Europese verkiezingen in Nederland gehouden en toen werd ook voor het eerst pijnlijk zichtbaar dat het geïnstitutioneerde Europa (de EEG) onderweg haar burgers was kwijtgeraakt. In 1985 werd het beschavingsideaal van "nooit meer oorlog" nogmaals herbevestigd door de 9e symfonie van Beethoven, (Alle Menschen werden Brüder) tot Europees volkslied te benoemen. Maar toen was het eigenlijk al te laat, het Europa was iets van de politici geworden, erg ver weg van ons als burgers en vooral gericht op het wegnemen van barrières in het onderlinge handelsverkeer en dus vooral naar liberaal gedachtengoed, het bevorderen van de economie. Het sluitstuk werd gevormd door de fictieve economische rekeneenheid (de ECU), in het jaar 2002 definitief om te zetten in een tastbare nieuwe Europese munt, de Euro (€). Terwijl VVD minister Zalm met zijn schaterlach de eerste biljetten uit de flappetap trekt, merkt de goedwillende burger al vanaf de volgende dag, dat zijn leven een stuk duurder dan voorheen geleefd zal moeten worden.

Inmiddels maakt de euro de zwaarste crisis door in haar korte bestaan en dreigen landen, banken en financiële betalingssystemen om te vallen. Om nu populistisch op te gaan roepen voor een, van de Europese Unie afgescheiden Nederland, alsof we geen deel meer uitmaken van de rest van wereld, is niet reëel en dus feitelijk kiezersbedrog. Als u het in financieel opzicht de komende jaren echt zwaar te verduren wilt hebben, dan moet u daar uiteraard vooral voor gaan kiezen.

Verstandiger is de vaststelling "We zitten nu eenmaal in het schuitje en we moeten door". Wel moeten we nieuwe voorwaarden gaan stellen over de wijze waarop we met zijn allen door willen gaan. Hierbij is het van belang dat Europa weer teruggegeven wordt aan haar burgers. Naast de noodzaak van een goed draaiende economie, waarbij het van cruciaal belang is dat deze op een duurzame wijze wordt hervormd, zodat er veel groene banen kunnen worden gecreëerd, is ook een sociaal Europa van groot belang. De intrinsieke waarden die bij het oorspronkelijke beschavingsideaal horen zoals: solidariteit en minder markt, nooit meer oorlog en het bieden van een sociale paraplu voor die burgers die het om wat voor reden niet redden in onze maatschappij, moeten weer voorop komen te staan. Er moeten dus eveneens scherpe eisen worden gesteld aan het hanteren van de menselijke maat.  Als wereldburgers zijn we naast Groninger en Nederlander ook Europeaan. De tijd is aangebroken om Europa weer terug te geven aan de Europeanen. Want Europa dat zijn wij!

Reageren? Dat kan via hddfolkerts@hotmail.com 

Diagnostische fout

Al enige jaren kamp ik met een diabetische voet. De zenuwen in mijn linkervoet geven pijnprikkels niet meer goed door en de doorbloeding is niet meer "je van het". Heel langzaam maar des te onomkeerbaar verandert ook de stand van mijn voorvoet. Tenen groeien in klauwstand en het weefsel onder mijn gewrichten verdwijnt, zodat de knokels in mijn voet en het vloeroppervlak elkaar steeds dichter gaan naderen. De voet kan daar dan ook steeds minder druk verdragen en eeltvorming is het gevolg. Onder het eelt vormen zich wonden, die door de slechte doorbloeding slecht willen genezen. Uiteindelijk ligt altijd een ontsteking op de loer. In het weefsel kan deze worden bestreden met anti biotica, slaat het door naar het bot dan rest operatieve verwijdering van het aangetaste gewricht, hetgeen veelal gepaard gaat met het verlies van een lichaamsdeel. Zo is bij mij twee jaar geleden een teentje meegesneuveld na een botinfectie. Drie weken geleden had ik plotseling een nieuwe blaar, waarvan ik tijdens het ontstaan daarvan niets had vernomen. In het ziekenhuis hebben ze het loshangend vel weggehaald, zodat de oppervlakkige wond zich kon herstellen. Dat gebeurde niet. In plaats van een nieuw velletje er overheen werd de wond dieper en dieper. Tot vorige week dinsdag. De chirurg van het ziekenhuis waar ik onder behandeling ben sondeerde de wond aan de onderzijde van mijn voet en kwam met zijn satéprikker aan de bovenkant weer uit. Het is mis, meneer Folkerts, uw bot is aangetast, ik steek er dwars doorheen. We gaan u opnemen en opereren. Terwijl ik Mieke belde maakten zij mijn directe opname al voor elkaar.

Een operatie is een technische handeling die in principe overal in een ziekenhuis kan plaatsvinden, dus gaf ik aan dat ik liever zou willen dat ik in mijn woonplaats zou worden geopereerd. Na enige telefonische afstemming tussen de artsen kon ik daar terecht. Ik moest mij aan het einde van de middag in het ziekenhuis in Winschoten melden bij de opnamebalie. Dat ging voorspoedig. Ook werd er nog een X-Ray gemaakt van mijn hart, longen en voet. Natuurlijk voelde ik mij emotioneel in een rollercoaster, omdat de ziekte mij weer een nieuwe teen zou gaan afpakken. Een volgende stap in het sluipende afbraakproces naar invaliditeit. Toch sliep ik wonderwel goed tijdens mijn eerste nacht in het ziekenhuisbed. 's-Ochtends nuchter moeten blijven in verband met de komende operatie. Tijdens de gebruikelijke artsenronde, vroeg de chirurg mij of er nog foto's waren gemaakt tijdens mijn intake. Dat was het geval. Hij gaf aan deze nog even te willen bekijken, zodat hij zich kon voorbereiden op de te verrichten operatie. Binnen drie kwartier stond hij weer voor mijn bed en gaf aan dat de foto's voor hem geen aanleiding gaven om te moeten opereren. Het bot bleek niet geïnfecteerd, zag er netjes uit dus geen aanleiding om operatief in te grijpen.

De chirurg verbonden aan de diabetische voetenpoli had volgens zijn Winschoter collega niet door het bot gestoken maar er langs geschampt. Hij was echter wel zo overtuigd van zijn constatering dat hij operatief ingrijpen direct noodzakelijk achtte. Wat nu als ik niet naar Winschoten was gegaan, was ik dan nu weer een teen kwijt geweest? Als dat was gebeurt, had ik dan ooit geweten dat dit achteraf medisch niet noodzakelijk was geweest? Allemaal vragen die niet met volstrekte zekerheid kunnen worden beantwoord. Feit is dat de eerste chirurg heeft verzuimd zijn constatering te verifiëren door middel van een röntgenfoto. Hij heeft het slechte nieuws te vroeg gebracht in de richting van zijn patiënt. Op zijn minst een kwalijke diagnostische fout dus.

In Winschoten hebben ze mij aan het infuus anti-biotica toegediend en na acht dagen ben ik met behoud van lijf en ledematen weer ontslagen. Wel is mijn voet in het gips gezet ter ontlasting van de druk op mijn voorvoet. Op de speeldag van ons nationale voetbal elftal tegen de Duitsers zat ik dan ook geheel in stijl weer op de bank.