zaterdag 28 juli 2012

Vindingrijkheid

Niet alleen de gang der seizoenen bepaalt of de dagen lengen of korten maar ook de toenemende leeftijd van je inwonende kinderen. Hoe meer de adolescentie doorgroeit naar volwassenheid, hoe minder tijd er 's-avonds overblijft om met je eega de dingen te bespreken die alleen voor man en vrouw bestemd zijn. Dat vraagt om nieuwe strategieën en een flexibele omgang met de beschikbare tijd. Het sleutelwoord in een dergelijke situatie is dan ook: 'vindingrijkheid'.

Vindingrijkheid - Met originele oplossingen komen voor problemen die met de functie verband houden. Door verbeeldingskracht nieuwe werkwijzen bedenken. 

In ons geval betekent dit een wekelijks zorgvuldig voorbereide vlucht op de zondagochtend, naar een horeca-etablissement met uitzicht op een wild water opspuitende fontein in het park, alwaar onder het genot van een kop cappuccino met gebak de dagelijkse beslommeringen worden gedeeld, de dingen die nadere aandacht behoeven worden besproken en last but not least elkaars agenda-afspraken voor de komende week worden doorgenomen. Voor ons werkt deze gevonden oplossing prima. Over vindingrijkheid gesproken.

woensdag 25 juli 2012

De berusting van een vijftiger

Als je éénmaal de vijftig bent gepasseerd dan hoop je stilletjes aan eens bevangen te worden door de oogverblindende schoonheid van Iduna, welke gezeten naast haar gouden korf met daarin de gouden appelen des levens, de jeugd en de onsterfelijkheid bewaakt en mogelijk één van die vruchten aan je schenkt, zodat je tot het einde der wereld over de vitaliteit kan blijven beschikken die ik, een man gerijpt door het leven, zo gaarne begeert. 

De werkelijkheid bedriegt mij niet. Met argusogen volg ik het trage maar onafwendbare verval van mijn lichaam. Sinds ik haar die ik lief heb, heb ontmoet heeft corpus, zo noem ik mijn weerbarstig lichaam, er voor gekozen om een andere weg in te slaan dan ik zelf voor wenselijk acht. Terwijl met mij, in analogie, de kalveren al dartelend voor het eerst, na een donker seizoen het sappige en malse gras mochten betreden, koos corpus er voor om versneld de onomkeerbare weg naar de ouderdom te volgen. Richting Methusalem en aldus strevend naar gelijkenis met deze aartsvader, die volgens de overlevering maar liefst 969 jaar is geworden. 

Berusting in de onoverkomelijkheden die de levensfase waarin ik nu verkeer voor mij in petto heeft is het devies. Fysiek is het inmiddels een paar tandjes minder geworden maar geestelijk ben ik immens gegroeid en rijk geworden aan ervaring en wijsheid, welke mede is verkregen door een opéénstapeling van - het moet gezegd worden - ook ettelijke verkeerde keuzes in mijn leven.
Het is het zwaar te torsen lot van menig man, die net als ik, Abraham al heeft ontmoet.

Tips voor een goed huwelijk.

Bij ons in het gezin zijn de taken en verantwoordelijkheden op een heldere wijze tussen mij en mijn vrouw geregeld. Zij gaat over de doorgaans wat kleinere zaken, zoals de aanschaf van een nieuwe auto, de schoolkeuzes van de kinderen en het beheer over onze financiën. Ik daarentegen word in stelling gebracht bij de zaken van groot belang, zoals ondermeer wat er in het Midden-Oosten moet gebeuren of hoe de strategie van de Democraten in Amerika moet zijn om ook de komende 4 jaar de Republikeinen buiten de deur te kunnen houden. Op deze wijze ontstaan er dus eigenlijk nooit misverstanden tussen ons, is de boel altijd in balans en draagt deze vooraf gemaakte afspraak bij aan een harmonieus huwelijksleven. Een echte aanrader dus, wellicht ook voor u.

Zo hebben we ook afspraken gemaakt over de huwelijkse trouw. De essentie van deze afspraak wordt bepaald door een vooraf gegeven helder en eerlijk verwachtingsbeeld naar elkaar toe. We zijn overeengekomen dat, mocht ik een keertje buiten de deur gaan snoepen, ik haar dat pertinent niet vertel. Uiteraard staat daar tegenover dat zij er niet naar vraagt. Ook dit voorkomt, zoals u begrijpt misverstanden en onherstelbare schade binnen het huwelijk. 

Op bovenstaande wijze kun je het werkelijk heel lang met elkaar volhouden. Immers, zeg nou zelf, het huwelijk is geenzins een sinecure. Het betekent toch een verbintenis voor het leven, waarbij plechtig aan elkaar wordt beloofd bij elkaar te zullen blijven tot de dood je scheidt? Dat gaat feitelijk niet zonder goede afspraken. Nou dan!

Still going strong

It's like a jungle sometimes
It makes me wonder
How I keep from going under

vrijdag 20 juli 2012

Door de mand gevallen rechtse ballen

Dat het intellect ook niet bij de rechtse jongeren van de VVD gezocht moet worden, heb ik vandaag definitief bevestigd gekregen. Hoe erg geïnfecteerd moet je geest toch zijn dat je het liberale gedachtengoed van je moederpartij publiekelijk inruilt voor een gelijksoortige weerzinwekkende retoriek als die van oud partijgenoot Geert Wilders en zijn - niet tot zelfstandig denken in staat zijnde - vazallenclub.

Hoe durf je als liberale jongerenbeweging in je clubblad ongevraagd een bewerkte vakbondsposter te plaatsen, waarop een werkelijk bestaande schoonmaakster staat afgebeeld, met op haar schort de beschamende tekst geschreven: 'Bankhangen en maar geld vangen'. De mevrouw in kwestie had haar afbeelding op de originele poster in dienst gesteld van de vakbond om tijdens de recente schoonmaakacties respect en waardering voor de schoonmakers en het schoonmaakvak te vragen. Hoe respectloos wordt hier nu door de JOVD mee omgegaan en dat terwijl de meeste van deze verwende in blauwe blazertjes en kokerrokjes gestoken snotneuzen nog nooit hun eigen kamer hebben hoeven opruimen. Gelukkig komt er uit eigen gelederen ook kritiek op deze beschamende en respectloze uiting van driedubbele stompzinnigheid.

De op de poster afgebeelde hardwerkende schoonmaakster heeft inmiddels aangekondigd om het er niet bij te laten zitten en gelijk heeft zij. Een oorvijg van een in krijtstreep gestoken liberale vaderfiguur, die zijn gewaardeerde partij besmeurd ziet worden door zijn eigen nest vervuilende jongeren, lijkt mij overigens ook wel op haar plaats.

Klik hier voor de gewraakte afbeelding

maandag 16 juli 2012

Een andere kijk op zorgkostenreductie.

Om de zorgkosten te beteugelen maakte verzekeraar CZ afgelopen week bekend dat er, zonder het risico van langer wordende wachtlijsten, zeker 15 ziekenhuizen in Nederland gesloten zouden kunnen worden. Een stad als Amsterdam met nu acht ziekenhuizen kan, zonder noemenswaardige problemen met minimaal één ziekenhuis worden teruggebracht, aldus bestuursvoorzitter Van der Meeren van het verzekeringsconcern. Wel dienen de ziekenhuizen zich dan te specialiseren en te beperken tot die (be)handelingen waarin zij zich in positieve wijze onderscheiden van de overigen. Bestuursvoorzitter Levi van het AMC, was het met hem eens al verwonderde het hem wel dat de verzekeraars, ondanks deze opvatting, nog steeds afzonderlijke afspraken maken met alle ziekenhuizen.

Het is een feit dat de kosten van onze gezondheidszorg inmiddels de pan uit zijn gaan rijzen en schier onbetaalbaar aan het worden zijn voor de gemiddelde Nederlander. Vriend en vijand zijn het er over eens, zó kan het niet door blijven gaan. Op enig moment zal de wal het schip keren en omdat dit zelden zonder aanzienlijke schade verloopt, voelt iedereen met enige zeggingskracht of -drang binnen de politiek, het beleid of de sector, de druk om tot ingrijpende maatregelen over te moeten gaan.

Niet zelden worden er dan voorstellen gedaan waarbij de rekening wordt neergelegd bij de burger, of het in zo'n geval nu gaat om het ophogen van de premies voor de basisverzekering of het inperken van het dekkingspakket of gewoon allebei tegelijk, danwel het introduceren van een eigen bijdrage op het huisartsbezoek, de specialistische of geestelijke hulpverlening, of het basaal medicijngebruik, het treft in alle gevallen uw portemonnee en vanuit mijn perspectief, nog erger die van mij.

Sinds de marktwerking haar intrede heeft gedaan in de zorg, heeft ook het streven naar winst haar intrede gedaan. Daarmee is de gezondheidszorg verworden tot een ordinair commercieel product waarbij managers het dienstverleningsproces op efficiënte wijze inrichten en bewaken, hetgeen tot gevolg heeft dat er minder handen aan het bed verschijnen doch welke handen zich wel ijveren met het invullen van allerhande lijsten en staten de administratie dienende en waarbij de medewerkers van de thuiszorg met een scanner aan de deur, notabene iedere minuut besteedt aan de "client" moeten verantwoorden, al dan niet geconfronteerd aan een in een laboratorium setting vooraf vastgestelde tijdsnorm. 

Dat deze ontwikkeling naar mijn inzicht, ten koste gaat van uw koopkracht, wordt iedere keer bij de jaarlijkse vaststelling van de premies weer opnieuw bewezen, want de zorg mag dan duurder zijn geworden, het behaalde rendement van dit jaar moet overeenkomstig de winstdoelstelling van de verzekeraar, ook het komende jaar minimaal op een gelijk niveau blijven maar liefst nog ietsje hoger uit gaan vallen om het eigen vermogen van de onderneming te laten groeien danwel om de, in driedelig kostuum geklede aandeelhouders ook dan weer tevreden te kunnen blijven stellen. 

Zoals uit de eerste alinea van mijn betoog valt af te leiden bemoeit de markt zich nu ook steeds meer en meer met het kennelijke beleid binnen de gezondheidszorg en claimt het de ruimte die een heel ministerie met beleidsmakers daarop inmiddels prijs heeft gegeven.

Tot slot ter overdenking: Wat zou het ons als maatschappij, ter beteugeling van de immer stijgende kosten in de zorg, opleveren als de gezondheidszorg weer in het publieke domein zou worden teruggebracht en waarbij op geleidelijke wijze afscheid genomen zou worden van de veel te ver doorgevoerde marktwerking?

Reageren? Dat kan via hddfolkerts@hotmail.com

zondag 15 juli 2012

Ga nu maar liggen, liefste

Ga nu maar liggen liefste in de tuin,
de lege plekken in het hoge gras, ik heb
altijd gewild dat ik dat was, een lege
plek voor iemand, om te blijven.

Geplaatst naar aanleiding van het overlijden op 11 juli 2012 van Rutger Kopland
Psychiater en Dichter.

zondag 1 juli 2012

De grote keien in mijn leven.

Ruim anderhalf jaar geleden, tijdens de jaarlijkse Kerstlunch, hield mijn districtshoofd de verzamelde medewerkers een wijze les voor. De tijd was beperkt, zij had slechts een klein uurtje om haar boodschap over te dragen. Daarna zou de gezamenlijke Chinese rijsttafel beginnen.

Zittend op één van de tafels, temidden van de groep sprak zij: “Ik zou graag met jullie een experiment willen doen”. Zij haalde een enorme glazen pot met meer dan vier liter inhoud tevoorschijn en zette die voorzichtig op de tafel. Vervolgens stopte zij zorgvuldig een twaalftal keien, zo groot als een vuist, één voor één in de pot, totdat er werkelijk niet één kei meer bij kon.

Toen keek ze de groep aan en vroeg:”Is de pot nu vol?” Waarop de meesten van ons allemaal bevestigend antwoordden. Ze wachtte een aantal seconden en sprak: ”Echt waar?”

Zij pakte vervolgens een zak kiezelstenen onder de tafel vandaan. Heel voorzichtig strooide ze de inhoud van de zak over de keien in de pot, die zij daarna langzaam heen en weer bewoog. De kiezelstenen gleden tussen de keien, tot op de bodem van de pot.

Weer keek ze ons aan en sprak:”Is deze pot nu vol?” Deze keer begonnen we iets door te krijgen en één van ons antwoordde:”Waarschijnlijk niet”.

Weer dook ze onder de tafel en haalde een zak met zand tevoorschijn die zij in de pot goot. Het zand verdeelde zich tussen de keien en de kiezelstenen en nogmaals vroeg ons districtshoofd: "Is de pot nu vol?”

We antwoordden, inmiddels wijzer geworden, dat dit niet het geval was.

Ze nam de kan water van de tafel en goot die vervolgens leeg totdat de pot tot aan de rand gevuld was. Toen vroeg ze:” Welke grote waarheid wordt door dit experiment bewezen?”

Al meedenkend zei één van ons: ”Het bewijst dat, zelfs al is onze agenda nog zo vol, als we dat zouden willen, er altijd nog wel een afspraak bij kan en dat er dus toch nog tijd is om meer te doen dan we al deden”.

“Nee”, zei ze. “Dat is het niet. Deze proef bewijst dat als we niet eerst de grote keien in de pot stoppen we ze er naderhand nooit meer in krijgen”.

Het werd heel erg stil in het vergaderzaaltje, terwijl iedereen nadacht over de vanzelfsprekendheid van deze stelling. Ze zei vervolgens:”Wat zijn de grote keien in jullie leven?

Je gezondheid?, je partner? je kinderen? je gezin? je familie? Of misschien je vrienden of de dromen die je nog verwezenlijken wilt? Een relaxt leven leiden en dat doen wat je nog wilt? Of misschien vanaf nu de tijd nemen voor de personen of dingen waarvan je houdt? Of toch iets anders misschien.....?

Wat jullie moeten onthouden, vervolgde ze,  is dat het belangrijk is dat je in uw leven begint met de GROTE KEIEN in de pot te stoppen, anders loop je het risico dat je leven uiteindelijk niet zal slagen. Als je voorrang geeft aan de kleinigheden (de kiezelstenen en het zand) zal je leven gevuld zijn met details en zul je geen tijd meer over hebben voor de belangrijke dingen des levens.

Dus, vergeet nooit jezelf de vraag te stellen: Wat zijn de GROTE KEIEN in mijn leven? Als je dat weet, dan adviseer ik je om deze als eerste in je levenspot stoppen”.

Aan deze filosofische les, moest ik onlangs weer terugdenken toen mijn gezondheid mij wederom in de steek liet. Ondanks de kwetsbaarheid van mijn diabetische voet, ben ik maar voortdurend blijven rennen, het afgelopen jaar. Waarmee ik het allemaal zo druk heb, kunt je in mijn profiel ter rechterzijde lezen. Dat dit soms ten koste is gegaan van mijn gezin en mijn vrouw behoeft geen betoog. Terecht dat Mieke een appél op mij doet om het vanaf nu wat rustiger aan te gaan doen.  Het heeft inderdaad nog anderhalf jaar geduurd vanaf de Kerst van 2010 tot nu toe, maar de boodschap is eindelijk echt geland. Ook ik besef mij inmiddels wat MIJN GROTE KEIEN in het leven zijn.