So much in common.....

In mijn honger naar tweedehands boeken ben ik vorige week vrijdag maar weer eens bij de kringloopwinkel langs geweest. Drentelend voor de rij boekenkasten liet ik mijn blik langs de ruggen van de boeken glijden. Een dikke meter van mij af stuiterde een jongen van een jaar of zestien met enigszins ongecontroleerde bewegingen eveneens langs de kasten en zette af en toe een boek op grootte tussen de overige boeken op een plank. Hij behoorde duidelijk tot het personeel van de kringloopwinkel, hetgeen mij helemaal duidelijk werd toen hij mij vroeg wat voor boek ik zocht en of hij mij daar behulpzaam bij kon zijn. Mijn antwoord luidde ontkennend omdat ik op zoek was naar een aantal favoriete schrijvers om mijn nog niet geheel complete verzameling mee aan te vullen. Welke schrijvers zoekt u dan, hield de jonge spring in het veld aan. Ik noemde Heinrich Böll, Maarten 't Hart en Hubert Lampo maar liet mij ook ontvallen dat filosofische boeken mijn belangstelling hadden. Ow, die zult u hier denk ik niet gemakkelijk vinden, antwoordde het al te energieke mannetje. Onderwijl had ik al een paperback van Simon Carmiggelt onder mijn arm, welke mij opviel omdat het juist die week 100 jaar geleden was geweest dat deze schrijver was geboren. Daar was onlangs nog aandacht aanbesteed op de televisie. Voor mij genoeg redenen om het boek mee te nemen.

Ik ben hier vandaag voor het laatst, vertelde de boekverkoper, maar ik ga in een echte bibliotheek werken. Ik hoor vandaag of het allemaal doorgaat. Waar vroeg ik hem. Hij antwoordde mij: Leeuwarden. Kom je daar dan vandaan, vroeg ik hem, waarop hij bevestigend knikte. Ik kom oorspronkelijk ook uit Leeuwarden. Tjee, dat is toevallig, beaamde mijn gesprekspartner. Wat ben je ver van huis dan hier in Winschoten. Ik kreeg een verhaal dat hij nu bij zijn vader in Veendam verbleef, maar dat hij straks weer terug ging naar zijn moeder in, juist ja; Leeuwarden. Hee, zei ik, daar staat een boek van Jean Paul Sartre. Toch nog een filosoof gevonden! Ja, bevestigde de met armen en benen zwaaiende knaap, die schrijft hele mooie verhalen en is getrouwd geweest met Simone de Beauvoir. Ik keek hem verwonderd aan en liet mij ontvallen; dat jij dat weet, wat knap van je.

Toen kwam de ware onthulling. Ik, zei de knaap, die als zestienjarige stagiaire bij onze kringloopwinkel werkzaam was, ben ook geïnteresseerd in de filosofie en ik zal het u eerlijk vertellen zei hij, ik ben in de verte familie van Schopenhauer, de grote Duitse filosoof. Echt waar....?, bracht ik verbouwereerd uit. Echt waar, herhaalde hij mijn woorden. Weet u, ging hij verder, ik heb ook een Duitse achternaam want ik heet.... en hij noemde een achternaam die ik mij herinnerde als gelijknamig aan de achternaam van een grote Duitse keukenfabrikant, waarvan het reclamedeuntje mij direct vanuit lang vervlogen tijden door het hoofd schoot. Weet je, zei ik tegen hem, ook ik heb een Duitse achternaam. Nee hè, riep hij enthousiast door de verkoopruimte heen, wat hebben wij toch veel samen, hè.

Met een brede glimlach en een paar pareltjes van boeken verliet ik even later de kringloopwinkel.