Tijd van komen, tijd van gaan.

Terwijl de ene middenstander na de andere door de economische omstandigheden omvalt en er voor het trouwe en immer plichtsgetrouwe personeel nog geen euro overschiet in het kader van een ontslagvergoeding als onderdeel van een wel verdiend maar niet verkregen sociaal plan, ontvangen de topmannen van in Groningen gevestigde organisaties, en of ze nu vertrekken of juist komen, gigantische bedragen ter compensatie van het door hen ondervonden ongemak. Zo was er bij Hefpunt, het administratiekantoor dat namens de waterschappen bij u en mij de heffing int, sprake van ruim € 900.000,00 vertrekpremie voor de aftocht blazende directeur. Puur gemeenschapsgeld! Bij de Gasunie maken ze het mogelijk nog bonter. Daar hebben ze juist een topman aangetrokken. Omdat werken bij de Gasunie betekent dat je daarvoor naar het Noorden moet verkassen, werd aan topman Fennema - bron DvhN - een verhuis- en inrichtingsvergoeding verstrekt van ruim 41.000 euro. Dat is meer dan een modale werknemer in een heel jaar bij elkaar weet te ploeteren. Door weer en wind, iedere dag maar weer. Wat slechts van F daarvoor gevraagd werd was te verhuizen en zijn nieuwe bewoning opnieuw in te richten. Het ontbrak hem kennelijk tot dan toe aan een fatsoenlijke inboedel in de keet, want waarvoor zou hij anders een inrichtingsvergoeding hebben gekregen? Ook was zijn garderobe kennelijk het aanzien niet meer waard, want aan representatiekosten mocht F zichzelf voor 9000,00 euro iets nieuws uitzoeken. En waar wij tegenwoordig een Dacia Logan voor kunnen kopen en dan nog geld overhouden kreeg de topman € 14.000,00 mee ter compensatie van zijn leasewagen. Dit alles, zo zegt de Raad van Commissarissen van de Gasunie, omdat het contractueel zo was bepaald. Het ontbreekt zo'n club dan ook ten enenmale aan enig normbesef. Volledig het paadje kwijt en losgeraakt van de realiteit van alledag. O ja, mocht ik echt bij u de indruk hebben gewekt dat de Gasunie met F een armlastig topman hebben aangetrokken, dan vergist u zich schromelijk. Met alle bonussen meegerekend, kwam F vorig jaar slechts uit op ruim een half miljoen euro. Oh, God die in de hemelen zijt, wat heb ik toch verkeerd gedaan?

Besluiten, de monarchie betreffende

Ons onvolprezen kabinet heeft vandaag daadkracht getoond door zwaarwegende besluiten te nemen, onze monarchie betreffende. Allereerst een onthulling van de minister-president dat de verbouwing van Huis ten Bosch maar liefst 24 miljoen euro meer gaat kosten dan ervoor was begroot (€ 35.000.000,00). Totale rekening dus 59 miljoen euro. En hoewel ons staatshoofd er zelf niet verantwoordelijk voor gesteld kan worden, had ondanks dat vooraf benadrukt kunnen worden dat de verbouwing van diens toekomstige woning, gelet op de crisis in het land, sober en doelmatig dient plaats te vinden. Want hoe kom je nou in Godsnaam op een overschrijding van 24 miljoen? Waaruit bestaat toch voor de drommel een verbouwing van in totaal 59 miljoen euro? Dan moet je toch bijna alles compleet gesloopt hebben en weer opnieuw opgebouwd hebben onder het gebruik van gouden spijkers en schroeven. Het klinkt mij absurd in de oren en dat in de wetenschap dat dit allemaal gewoon bekostigd wordt uit de belastingpot. Over de belastingpot gesproken, het kabinet heeft vandaag eveneens besloten dat ons staatshoofd definitief vrij wordt gesteld van de, voor ons allen, geldende belastingplicht. Dat was al zo en dat blijft dus zo. Immers een wijziging aanbrengen in zo'n privilege zou, naar mening van onze ministersploeg, veel te veel administratieve rompslomp met zich mee gaan brengen.

Wonderlijke wereld

Het is een wonderlijke wereld. Terwijl rechts beleid momenteel op allerlei wijze de positie van de werknemer verzwakt heeft 30 jaar brainwashing van neoliberale krachten er voor gezorgd dat juist de mensen die hierdoor het hardst kunnen worden getroffen VVD, D66 of zelfs PVV zijn gaan stemmen. De mantra's welke verkocht worden onder de noemer "vrijheid" en aangeven dat jezelf verantwoordelijk bent voor de inrichting van je leven en dat je moet participeren in de samenleving om je persoonlijk geluk en succes af te kunnen dwingen hebben er mijns inziens voor gezorgd dat er inmiddels een hele generatie is opgegroeid met de onhebbelijkheden van de no nonsense maatschappij en die op een vrij individualistische manier hun leven zijn gaan leiden. De ikke, ikke en de rest kan stikke mentaliteit zorgt ervoor dat men geen oog meer heeft voor de levensomstandigheden van anderen. Zit je in de uitkering dan zal dat je eigen schuld wel zijn tengevolge waarvan iemand in de bijstand of werkloosheidsuitkering al snel wordt bekeken als een parasiet, een opvreter of een nietsnut. Dat je ondertussen 3x in je hol genomen wordt, wordt helaas niet onderkend. Dat je positie ten aanzien van ontslag steeds verder wordt afgebroken, de WW termijn sterk wordt teruggebracht en de hoogte van je ontslagvergoeding wordt geminimaliseerd dat wordt helaas niet meer gezien. Gisteren kwam het CPB wederom met een voorstel om naar mate je langer werkloos bent de hoogte van je uitkering stapsgewijs terug te brengen. Koren op de molen van juist die rechtse partijen. De Nederlandse arbeider blijft echter tot nu toe in grote getale stoïcijns stemmen op hun eigen ondergang. Hoe maken we mensen weer bewust dat je samen sterk staat en dat solidariteit een kernbegrip is. Dat de ellende van anderen ook jouw voorland kan zijn. Wie heeft er immers nog een baangarantie of vastigheid. Dat je op moet komen voor je belangen als werknemer en dat je in de regel toch in de tang wordt genomen door het grootkapitaal. Ook hier geldt nog steeds: Verenigt u, verworpenen der aarde.

Hoe de wind waait, waait mijn rokje

We zeggen het één en doen het ander, moeten ze binnen de regeringsploeg met elkaar hebben afgesproken. We laten de mensen langer doorwerken, tot hun 67e minimaal, zodat er minder beslag wordt gelegd op de AOW uitkering en de pensioenen. Op zich valt met die hervorming nog redelijk te leven. We worden tenslotte steeds ouder en blijven langer fit. Echter dat op 2 juni jongstleden, als allerlaatste daad van een aftredende ploeg senatoren, nog is besloten de datum waarop de pensioenuitkering naar het 67e levensjaar wordt gebracht van 2023 naar 2021 te versnellen, dat is ongehoord. Velen die dat treft kunnen zich daar door hun leeftijd of vertrek uit het arbeidsproces niet meer op voorbereiden en worden nu geconfronteerd met een gat in hun inkomsten, soms oplopend tot vele duizenden euro's. Dat mijn eigen GroenLinks senatoren daarmee in hebben gestemd vind ik niet te begrijpen. Waarom deze regering aan een meerderheid helpen in de eerste kamer, ten koste van vele mensen die zich niet hebben indekken tegen een dergelijke overval op hun portemonnee? Bovenstaande is wat mij betreft een schoolvoorbeeld van een onbetrouwbare overheid. Maar het verhaal gaat verder. Doorwerken tot je 67e is één maar vervolgens 4 tot 5000 man met een gemiddelde leeftijd van 53 jaar bij de Belastingdienst, een 100% overheidsdienst, er uit trappen, is iets anders. Dan ben je volgens diezelfde overheid te oud. Je past kennelijk niet meer in het gewenste profiel want tegelijkertijd worden er 1500 hoog gekwalificeerde jongeren binnen gehaald die de gecompliceerde klus met gekoppelde databases moeten gaan klaren. Die jongeren gun ik hun nieuwe baan van harte maar hoe valt dit beleid van deze regering nu te rijmen met fitter blijvende ouderen die van Rijkswege door moeten blijven werken tot hun 67ste?

Technologische vooruitgang

Door Friesland-Campina is behoorlijk geïnvesteerd in vernieuwing en uitbreiding van de productiecapaciteit bij zowel de condensfabriek in Leeuwarden als in de fabriek in het Drentse Beilen. Hoewel de boodschap van het management tot voor kort was dat er door deze investeringsimpuls meer mensen nodig zouden zijn om de toegenomen hoeveelheid melk te kunnen verwerken nu het melkquotum door de overheid is losgelaten, werd onlangs duidelijk dat deze technologische vooruitgang alsnog circa 270 mensen hun baan gaat kosten. Het is dan ook een gotspe om te veronderstellen dat technologische vooruitgang en innovatie goed zijn voor de werkgelegenheid. Het is nog nooit anders geweest dat dit soort ontwikkelingen, denk bijvoorbeeld aan de mechanisatie in de landbouw, ten koste gaat van veel directe werkgelegenheid. Economische groei houdt dan ook geen gelijke tred met de toename van het collectief welzijn binnen dat gedeelte van de samenleving dat de productiefactor arbeid levert. Dat geldt slechts voor de bovenlaag die de factor kapitaal levert aan het productieproces. Die worden er rijker en dus gelukkiger van. Dat we daar als arbeiders, inmiddels ook al opgezadeld met een versoepeld ontslagrecht, nog steeds intuinen.