Momenteel worden mijn plannen gesandwiched tussen waartoe ik lichamelijk in staat ben of wat in dat verband verstandig voor mij is en mijn reeds vooringenomen drive om op alle voor mij belangrijke vergaderingen en evenementen aanwezig te willen zijn. Dat laatste zit in mijn hoofd en het eerste wordt bepaald door mijn lichaam en daarmee is diep in mij de klassieke strijd tussen het lichaam en de geest opgelaaid. Doordat mijn diabetesvoet sinds enige weken weer is op gaan spelen en mij wordt voorgeschreven om het betreffende been omhoog te houden op de bank, weinig tot niet te lopen, even niet te werken en vooral de boel te ontzien kan ik niet die dingen doen waartoe mijn overactieve geest mij continue oproept. Het GroenLinks congres aankomende zondag is daar het beste voorbeeld van. Al weken geleden heb ik mij daartoe ingeschreven, heb actief meegedacht over amendementen welke daar in stemming zullen worden gebracht, dit als aanvulling of wijziging op het GroenLinkse programma voor de komende verkiezingen op 9 juni aanstaande en voel een extra behoefte om mijn stem ook aan te wenden om een betere landelijke spreiding te bewerkstelligen met betrekking tot de concept kandidatenlijst voor de komende kamerverkiezingen. Mijn inzet daarbij is er opgericht om er voor zorgen dat er een beter evenwicht ontstaat tussen de kandidaten uit de Randstad en kandidaten afkomstig uit de haarvaten van ons land, welke er, naar mijn smaak, op de concept kandidatenlijst bekaaid van afkomen. De inzet daarbij is allereerst “Ienindetoptien” te krijgen, omdat haar huidige lage plaats op de lijst niet strookt met de ervaring, gedrevenheid en kwaliteiten van Ineke van Gent zoals wij haar kennen als kamerlid. Dat moet anders en dus beter. Mijn lichaam is echter mijn grote spelbreker, waardoor ik waarschijnlijk toch niet kan afreizen naar Utrecht en Mieke wrijft mij dat uit zorg en liefde voor mij dan ook meerdere malen in. Ik kan er onredelijk onder zijn maar eigenlijk weet ik dat ze gelijk heeft, het is beter dat ik niet ga maar de creativiteit van geest in mij zoekt alternatieven om toch te kunnen gaan. “Het is vlak bij het station, ik neem de rolstoel mee, ik organiseer dat ik met iemand in de auto mee kan rijden”, het helpt mij allemaal geen zier. Mieke waakt over mijn gezondheid en over mijn herstel en diep in mij weet ik dat zij gewoon gelijk heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten