Bloed, Vuur en Beaujolais.

Onlangs overleed een vrouw, die al jaren bij mij in de wijk woonde en die ik met name in de laatste weken van haar leven wat beter heb leren kennen. Haar overlijden trof mij zeer, met name omdat het allemaal zo snel kwam.

Ik wist dat ze heilsoldaat bij het Leger was geweest en een ongenaakbaar vertrouwen had gehad in de Heer. Ze bezat de gave van het gebed, zo had de majoor tijdens de dienst, voorafgaand aan de ter aardebestelling, de familie, vrienden en belangstellenden, voorgehouden. Door deze gave had ze met de Here in verbinding gestaan, gelijk een druivenrank met de wijnstok. Het gebed had haar als het levende water voldragen vruchten gebracht. Geestelijke vruchten welteverstaan en nu was ze gestorven om aan te belanden bij onze Heiland. Zij heeft daarmee haar definitieve bestemming bereikt, was de boodschap van de majoor. Zij was gestorven om te leven, in de nabijheid van de Heer. Daarna volgden woorden van troost, een serie gemakkelijk meezingbare liederen en er werd voorgegaan in gebed.

De majoor sloot af met enkele regels van orde, bestemd voor allen maar toch vooral voor de, in ruime getale aanwezige, broeders en zusters heilsoldaten, die de tocht naar het nabij gelegen kerkhof zouden gaan begeleiden. Het vaandel "Bloed en Vuur" kwam voorop, fier gedragen door een speciaal voor deze taak benoemde, waarschijnlijk al jaren gepensioneerde vlag-sergeant en daarachter werd direct, bijeen gebracht in smalle rotten, de colonne heilsoldaten opgesteld, gevolgd door de op hoge fietswielen geplaatste baar met de kist, waarin de overledene vredig ten rustte was gelegd. In haar kielzog volgde de naaste familie en de vrienden en kennissen, waaronder ik mij ook had gemengd. De stoet werd in altruïstische bezieling afgesloten door de vrijwilligers van het leger.

Dan zette de optocht zich, onder het wapperend vaandel, in beweging en gedragen door de uit volle borst meegezongen marsliederen afkomstig uit de kelen van de heilsoldaten, voerde de korte tocht ons, over de met kleine kiezels bedekte paden, langs de met hoge bomen omrande borders met daarin de oude betonnen zerken. Gestaag ging de stoet verder over de keurig onderhouden dodenakker, in de richting van het reeds gedolven graf. De laatste rustplaats van de zo door de roulette des doods getroffen ongelukkige.

Het verdere verloop van de ceremonie vergde enig technisch inzicht om de zware kist, inclusief het daar boven opgezette, eenzame donkerblauwe dameshoedje, op de metalen constructie boven het gat te plaatsen. Dat technisch inzicht ontbrak in haar geheel. Nadat de kist op het frame was gezet, bleek het resultaat niet te beantwoorden aan wat kennelijk de bedoeling was geweest. Opnieuw werd de kist opgenomen, het hoedje in handen gesteld van de toekijkende majoor, waarna de dragers zich mochten uitleven op de uitvoering van een halve pirouette, om vervolgens de kist op de juiste manier weer op de constructie te plaatsen. Naast het hoedje kwamen nu ook de meegezeulde bloemstukken op de kist terecht.

De majoor sprak vervolgens via de microfoon de verzamelde menigte toe, waarbij zijn stem vanuit de hemel over ons neer daalde. Een ogenblik schoot het door mij heen dat wellicht hogere machten de regie hadden gegrepen, maar al snel werd het mij duidelijk dat er luidsprekers waren aangebracht in de hoge bomen rondom het veld. De begrafenis werd afgesloten met het "Onze Vader" en een laatste lied, waarbij de muzikale begeleiding door de trompettist, in een talentenjacht waarschijnlijk binnen een minuut zou zijn geëindigd, met op het scherm, als resultaat, de gevreesde drie rode kruisen. Maar eerlijk is eerlijk, aan passie en bevlogenheid ontbrak het hem niet, hooguit aan longinhoud, die hij in vroegere jaren waarschijnlijk wel had bezeten.

Toen ik, na het afsluitende kopje koffie, even later weer in de auto onderweg naar huis was, bemerkte ik dat de woorden van de majoor over de wijnstok, de ranken en de rijpe vruchten ook op mij de nodige impact had gehad. Ik moest mijzelf die avond maar eens op een lekker flesje wijn gaan trakteren!