Diagnostische fout

Al enige jaren kamp ik met een diabetische voet. De zenuwen in mijn linkervoet geven pijnprikkels niet meer goed door en de doorbloeding is niet meer "je van het". Heel langzaam maar des te onomkeerbaar verandert ook de stand van mijn voorvoet. Tenen groeien in klauwstand en het weefsel onder mijn gewrichten verdwijnt, zodat de knokels in mijn voet en het vloeroppervlak elkaar steeds dichter gaan naderen. De voet kan daar dan ook steeds minder druk verdragen en eeltvorming is het gevolg. Onder het eelt vormen zich wonden, die door de slechte doorbloeding slecht willen genezen. Uiteindelijk ligt altijd een ontsteking op de loer. In het weefsel kan deze worden bestreden met anti biotica, slaat het door naar het bot dan rest operatieve verwijdering van het aangetaste gewricht, hetgeen veelal gepaard gaat met het verlies van een lichaamsdeel. Zo is bij mij twee jaar geleden een teentje meegesneuveld na een botinfectie. Drie weken geleden had ik plotseling een nieuwe blaar, waarvan ik tijdens het ontstaan daarvan niets had vernomen. In het ziekenhuis hebben ze het loshangend vel weggehaald, zodat de oppervlakkige wond zich kon herstellen. Dat gebeurde niet. In plaats van een nieuw velletje er overheen werd de wond dieper en dieper. Tot vorige week dinsdag. De chirurg van het ziekenhuis waar ik onder behandeling ben sondeerde de wond aan de onderzijde van mijn voet en kwam met zijn satéprikker aan de bovenkant weer uit. Het is mis, meneer Folkerts, uw bot is aangetast, ik steek er dwars doorheen. We gaan u opnemen en opereren. Terwijl ik Mieke belde maakten zij mijn directe opname al voor elkaar.

Een operatie is een technische handeling die in principe overal in een ziekenhuis kan plaatsvinden, dus gaf ik aan dat ik liever zou willen dat ik in mijn woonplaats zou worden geopereerd. Na enige telefonische afstemming tussen de artsen kon ik daar terecht. Ik moest mij aan het einde van de middag in het ziekenhuis in Winschoten melden bij de opnamebalie. Dat ging voorspoedig. Ook werd er nog een X-Ray gemaakt van mijn hart, longen en voet. Natuurlijk voelde ik mij emotioneel in een rollercoaster, omdat de ziekte mij weer een nieuwe teen zou gaan afpakken. Een volgende stap in het sluipende afbraakproces naar invaliditeit. Toch sliep ik wonderwel goed tijdens mijn eerste nacht in het ziekenhuisbed. 's-Ochtends nuchter moeten blijven in verband met de komende operatie. Tijdens de gebruikelijke artsenronde, vroeg de chirurg mij of er nog foto's waren gemaakt tijdens mijn intake. Dat was het geval. Hij gaf aan deze nog even te willen bekijken, zodat hij zich kon voorbereiden op de te verrichten operatie. Binnen drie kwartier stond hij weer voor mijn bed en gaf aan dat de foto's voor hem geen aanleiding gaven om te moeten opereren. Het bot bleek niet geïnfecteerd, zag er netjes uit dus geen aanleiding om operatief in te grijpen.

De chirurg verbonden aan de diabetische voetenpoli had volgens zijn Winschoter collega niet door het bot gestoken maar er langs geschampt. Hij was echter wel zo overtuigd van zijn constatering dat hij operatief ingrijpen direct noodzakelijk achtte. Wat nu als ik niet naar Winschoten was gegaan, was ik dan nu weer een teen kwijt geweest? Als dat was gebeurt, had ik dan ooit geweten dat dit achteraf medisch niet noodzakelijk was geweest? Allemaal vragen die niet met volstrekte zekerheid kunnen worden beantwoord. Feit is dat de eerste chirurg heeft verzuimd zijn constatering te verifiëren door middel van een röntgenfoto. Hij heeft het slechte nieuws te vroeg gebracht in de richting van zijn patiënt. Op zijn minst een kwalijke diagnostische fout dus.

In Winschoten hebben ze mij aan het infuus anti-biotica toegediend en na acht dagen ben ik met behoud van lijf en ledematen weer ontslagen. Wel is mijn voet in het gips gezet ter ontlasting van de druk op mijn voorvoet. Op de speeldag van ons nationale voetbal elftal tegen de Duitsers zat ik dan ook geheel in stijl weer op de bank.