Soms treft een gedicht je op een bijzondere manier. Zo ook met het gedicht Poppentheater van Marion Spronk, waarbij fantasie en nostalgie elkaar op harmonieuze wijze lijken te omarmen. Dat dit alles plaatsvindt tegen de prachtige achtergrond van Krummau, maakt het voor mij nog specialer.
Poppentheater
Doodstil hangen ze
met touwtjes aan de balken
in Krumlov droom ik
marionetten tot leven
ze komen in beweging
hun houterigheid verdwijnt
de prinses danst met haar prins
in vervlogen tijden
liefde, haat, geweld
zie ik als echt gespeeld
ik knipper met mijn ogen
stof valt op hun hoofden
Marion Spronk.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten