De berusting van een vijftiger

Als je éénmaal de vijftig bent gepasseerd dan hoop je stilletjes aan eens bevangen te worden door de oogverblindende schoonheid van Iduna, welke gezeten naast haar gouden korf met daarin de gouden appelen des levens, de jeugd en de onsterfelijkheid bewaakt en mogelijk één van die vruchten aan je schenkt, zodat je tot het einde der wereld over de vitaliteit kan blijven beschikken die ik, een man gerijpt door het leven, zo gaarne begeert. 

De werkelijkheid bedriegt mij niet. Met argusogen volg ik het trage maar onafwendbare verval van mijn lichaam. Sinds ik haar die ik lief heb, heb ontmoet heeft corpus, zo noem ik mijn weerbarstig lichaam, er voor gekozen om een andere weg in te slaan dan ik zelf voor wenselijk acht. Terwijl met mij, in analogie, de kalveren al dartelend voor het eerst, na een donker seizoen het sappige en malse gras mochten betreden, koos corpus er voor om versneld de onomkeerbare weg naar de ouderdom te volgen. Richting Methusalem en aldus strevend naar gelijkenis met deze aartsvader, die volgens de overlevering maar liefst 969 jaar is geworden. 

Berusting in de onoverkomelijkheden die de levensfase waarin ik nu verkeer voor mij in petto heeft is het devies. Fysiek is het inmiddels een paar tandjes minder geworden maar geestelijk ben ik immens gegroeid en rijk geworden aan ervaring en wijsheid, welke mede is verkregen door een opéénstapeling van - het moet gezegd worden - ook ettelijke verkeerde keuzes in mijn leven.
Het is het zwaar te torsen lot van menig man, die net als ik, Abraham al heeft ontmoet.