De grote keien in mijn leven.

Ruim anderhalf jaar geleden, tijdens de jaarlijkse Kerstlunch, hield mijn districtshoofd de verzamelde medewerkers een wijze les voor. De tijd was beperkt, zij had slechts een klein uurtje om haar boodschap over te dragen. Daarna zou de gezamenlijke Chinese rijsttafel beginnen.

Zittend op één van de tafels, temidden van de groep sprak zij: “Ik zou graag met jullie een experiment willen doen”. Zij haalde een enorme glazen pot met meer dan vier liter inhoud tevoorschijn en zette die voorzichtig op de tafel. Vervolgens stopte zij zorgvuldig een twaalftal keien, zo groot als een vuist, één voor één in de pot, totdat er werkelijk niet één kei meer bij kon.

Toen keek ze de groep aan en vroeg:”Is de pot nu vol?” Waarop de meesten van ons allemaal bevestigend antwoordden. Ze wachtte een aantal seconden en sprak: ”Echt waar?”

Zij pakte vervolgens een zak kiezelstenen onder de tafel vandaan. Heel voorzichtig strooide ze de inhoud van de zak over de keien in de pot, die zij daarna langzaam heen en weer bewoog. De kiezelstenen gleden tussen de keien, tot op de bodem van de pot.

Weer keek ze ons aan en sprak:”Is deze pot nu vol?” Deze keer begonnen we iets door te krijgen en één van ons antwoordde:”Waarschijnlijk niet”.

Weer dook ze onder de tafel en haalde een zak met zand tevoorschijn die zij in de pot goot. Het zand verdeelde zich tussen de keien en de kiezelstenen en nogmaals vroeg ons districtshoofd: "Is de pot nu vol?”

We antwoordden, inmiddels wijzer geworden, dat dit niet het geval was.

Ze nam de kan water van de tafel en goot die vervolgens leeg totdat de pot tot aan de rand gevuld was. Toen vroeg ze:” Welke grote waarheid wordt door dit experiment bewezen?”

Al meedenkend zei één van ons: ”Het bewijst dat, zelfs al is onze agenda nog zo vol, als we dat zouden willen, er altijd nog wel een afspraak bij kan en dat er dus toch nog tijd is om meer te doen dan we al deden”.

“Nee”, zei ze. “Dat is het niet. Deze proef bewijst dat als we niet eerst de grote keien in de pot stoppen we ze er naderhand nooit meer in krijgen”.

Het werd heel erg stil in het vergaderzaaltje, terwijl iedereen nadacht over de vanzelfsprekendheid van deze stelling. Ze zei vervolgens:”Wat zijn de grote keien in jullie leven?

Je gezondheid?, je partner? je kinderen? je gezin? je familie? Of misschien je vrienden of de dromen die je nog verwezenlijken wilt? Een relaxt leven leiden en dat doen wat je nog wilt? Of misschien vanaf nu de tijd nemen voor de personen of dingen waarvan je houdt? Of toch iets anders misschien.....?

Wat jullie moeten onthouden, vervolgde ze,  is dat het belangrijk is dat je in uw leven begint met de GROTE KEIEN in de pot te stoppen, anders loop je het risico dat je leven uiteindelijk niet zal slagen. Als je voorrang geeft aan de kleinigheden (de kiezelstenen en het zand) zal je leven gevuld zijn met details en zul je geen tijd meer over hebben voor de belangrijke dingen des levens.

Dus, vergeet nooit jezelf de vraag te stellen: Wat zijn de GROTE KEIEN in mijn leven? Als je dat weet, dan adviseer ik je om deze als eerste in je levenspot stoppen”.

Aan deze filosofische les, moest ik onlangs weer terugdenken toen mijn gezondheid mij wederom in de steek liet. Ondanks de kwetsbaarheid van mijn diabetische voet, ben ik maar voortdurend blijven rennen, het afgelopen jaar. Waarmee ik het allemaal zo druk heb, kunt je in mijn profiel ter rechterzijde lezen. Dat dit soms ten koste is gegaan van mijn gezin en mijn vrouw behoeft geen betoog. Terecht dat Mieke een appél op mij doet om het vanaf nu wat rustiger aan te gaan doen.  Het heeft inderdaad nog anderhalf jaar geduurd vanaf de Kerst van 2010 tot nu toe, maar de boodschap is eindelijk echt geland. Ook ik besef mij inmiddels wat MIJN GROTE KEIEN in het leven zijn.