Tegenslag

Afgelopen dinsdag ben ik in het gips gezet. Al ruim een dik jaar beheerst mijn diabetesvoet het reilen en zeilen in ons gezin. Hoe voorzichtig je ook bent, steeds laat je eigen lichaam je weer in de steek. Om moedeloos van te worden. Het was gelukkig alweer een tijdje rustig geweest maar de laatste weken kwam er steeds wondvocht vanuit mijn gewrichten uit de bal van mijn voet. Daar heb ik twee wonden zitten, die maar niet dicht willen gaan. Stabiliseren was het devies, maar na twee dagen gips, wist ik zeker dat het mis was. Woensdag was ik nog voor het werk met mijn gipspoot naar Utrecht geweest. Het voelde toen al niet goed aan en bij elke stap schoot mijn voet in de kramp. Ik was dolblij dat ik 's avonds weer thuis was. Een aansluitende vergadering met de raad en de raadcie over het uitvoeringsplan kon ik echt niet meer trekken en heb ik afgebeld. Donderdag eerst maar naar het ziekenhuis getelefoneerd en ik kon gelukkig meteen langs komen. Nadat het gips verwijderd was, bleek de boel inderdaad ontstoken te zijn. Doodsmoe en rillerig van de koorts heb ik vanaf donderdagochtend tot nu toe op de bank gelegen en geslapen. De antibioticum zorgt er voor dat de rillerigheid iets afneemt.
Vanochtend weer naar het ziekenhuis geweest. Bij het wakker worden bleek een teentje blauwzwart te zijn. De chirurg waar ik gelukkig terecht kon vertelde dat dit door de zwelling kwam. Been omhoog houden, Meneer Folkerts en rust nemen. Er klonk enige twijfel bij hem door of ik mij die rust wel had toegeeigend, alsof ik zojuist de Himalaya had beklommen. De afgelopen 30 uur heb ik juist aan een stuk geslapen, niets meer en niets minder!